Menu

Onderdeel van Pixfactory

De gelukkige huismus

‘Als je dood bent, hoef je goddank nooit meer op reis,’ luidt de lijfspreuk van schrijver Maarten ’t Hart. Het mag duidelijk zijn dat de man een hartgrondige hekel aan reizen heeft, waarover hij bijzonder geestig verslag doet in zijn boek 'Dienstreizen van een thuisblijver'. Zo kras als ’t Hart zou ik het niet willen zeggen, maar reizen doe ik ook niet graag meer. De globetrotter die ik ooit was, is een heuse huismus geworden. En dat vertaalt zich ook in mijn foto’s.
Huismus bij huis Fotograaf: Noortje Russel

IJslands vuur

Als jonge blom reisde ik met veel bravoure naar verre landen en exotische oorden. Drie maanden met een rugzak door Nieuw-Zeeland trekken, vanuit een suffe badplaats aan de Rode Zee besluiten de bus naar Caïro te nemen en lang voor het zo immens populair werd, voor twee weken op de bonnefooi naar IJsland. Dat kon toen nog… daar op de bonnefooi heen gaan. Mijn IJslandse paard Fengur frà Vididalur had me nieuwsgierig gemaakt naar het land van zijn ouders, het land van ijs en vuur. Hoe geweldig moest het zijn om door het ruige IJslandse landschap trekken en de paarden daar in de vrije natuur zien… En dat was het ook. Toen ik op de kaarten naar huis schreef dat ik verliefd was geworden op een IJslander, dacht iedereen dat ik het over een paard had.
Een huismus was het in ieder geval niet…

Hollands vuur in mijn ‘achtertuin’. Fotograaf: Noortje Russel

Op safari

De IJslander in kwestie was een knappe Viking met wie ik een relatie kreeg die bijna drie jaar zou duren. Drie jaar waarin we reisden tussen IJsland, Nederland en… Zuid-Afrika, waar hij de helft van het jaar woonde en werkte als reisgids. En zo ‘woonde’ ik ook maandenlang in Kaapstad en reisde met mijn privégids door het prachtige Zuid-Afrika en Namibië. Natuurlijk maakte ik veel foto’s tijdens de trektochten en safari’s, maar dat waren toch vooral plaatjes in de categorie ‘op goed geluk’, zonder al teveel kennis van zaken wat de instellingen op de camera betrof, en met ook nog niet al teveel aandacht voor compositie en sfeer. Ik moest eerst een huismus worden om te leren fotograferen, en vooral ook om – anders – te leren kijken.

Op mini-safari in eigen tuin, altijd weer verrassend wat ik aan beestjes tegenkom. Fotograaf: Noortje Russel

Mígreni

Het reizen werd in de loop der jaren wel steeds lastiger door mijn migraine. De aanvallen waar ik al vanaf ongeveer mijn twintigste aan leed, werden almaar zwaarder en dienden zich steeds vaker aan. Ik herinner me van bijvoorbeeld de maanden in Nieuw-Zeeland maar een enkele keer dat ik in een backpackers lag te creperen, terwijl ik in Zuid-Afrika regelmatig doodziek achterbleef in het appartement in Kaapstad en ook IJsland gekenmerkt werd door terugkerende aanvallen. Tijdens een tweede bezoek aan IJsland maakte ik na een eerder mislukte poging kennis met mijn ‘schoonmoeder’, en sprak de veelzeggende net geleerde IJslandse woorden: Í dag ég hef ekki mígreni; vandaag heb ik geen migraine. De toon was gezet.

Angry bird… daar word ik vrolijk van! Fotograaf: Noortje Russel

Krasse knarren

De relatie met de IJslander ging over, maar ‘mijn IJslander’ heb ik nog steeds. Het veulentje dat ik als student kocht, is inmiddels een nagenoeg tandeloze, maar toch nog krasse knar van 30. Ikzelf ben er ook niet jonger op geworden en hoewel ik al mijn tanden nog heb en me op goede dagen ook echt goed voel, heeft de migraine mij inmiddels al heel lang stevig in de tang. Meerdere keren per maand heb ik dagenlange aanvallen van ondraaglijke pijn en urenlang braken. Ik was al vele malen medicijnverslaafd en ik volgde – tevergeefs – alle therapieën die er zijn, regulier en alternatief… ‘Als ik dood ben, heb ik goddank nooit meer migraine,’ zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. Vrolijk verhaal niet? Maar hou nog even vol, het wordt heus een stuk gezelliger zo.

Mijn IJslander Fengur met zijn eveneens krasse knarvriendje Kongur in februari 2012 Fotograaf: Noortje Russel

Honkvast

Omdat er niemand is die mij van tevoren de data van de migraineaanvallen doorgeeft, weet ik nooit wanneer ik weer de pineut ben. Daarom ben ik maar zeer honkvast geworden, zodat ik in ieder geval altijd in de buurt van mijn eigen huis en bed ben. Fotografieonderwerpen beperken zich dan ook al heel lang voornamelijk tot de natuurgebieden vlakbij mij in de buurt en regelmatig kom ik zelfs niet verder dan mijn achtertuin. Daar maakte ik ook alle foto’s die bij deze column staan. Maar of dat ‘verplichte’ bij huis blijven nu zo erg is…? Nee, zeer zeker niet, want het heeft juist ook voor een vorm van verruiming gezorgd. Zoals leren zien hoeveel moois er is, pal voor (of onder) mijn neus.

Anders leren kijken en zelfs de schoonheid van een dode langpootmug zien… Fotograaf: Noortje Russel

Oost west…

Er wordt wat afgereisd en gefotografeerd. Hoe verder, hoe beter en hoe exotischer, hoe meer bijzonder, zo lijkt het wel. Op de fotosites wordt elkaar daar soms ook flink de loef mee afgestoken zodat iedereen denkt ‘dat wil ik ook’. En natuurlijk wil je dat ook (ík ook!) maar staar je er niet blind op. Die reizen zijn geweldig, maar zeker niet ‘waar het om gaat’ in de fotografie. Behalve dat het niet voor iedereen is weggelegd om verre fotoreizen te maken, zijn ze ook echt geen must voor bijzondere foto’s. Een fotograaf onderscheidt zich niet door de exotische onderwerpen, maar door zijn eigen stijl en vermogen om te raken. En dat kan met een spectaculair IJslands vergezicht of een luipaard in een boom, maar dat kan net zo goed met een sfeervolle foto van een vogel in je tuin of met een bijzondere kijk op iets heel gewoons. En waar kun je nu niet beter leren fotograferen dan daar waar je het snelst bent, het vaakst heen kunt gaan (onder verschillende omstandigheden) en waar je uiteindelijk waarschijnlijk ook het gelukkigst van wordt?

Marijn Heuts omschreef het perfect met de titel van zijn laatste stuk: Vier je beperkingen. En dat doe ik ook. Juist doordat ik niet weg kan of durf, heb ik geleerd heel goed te kijken naar al het ‘gewone’ dichtbij huis. En heb ik geleerd dat het gewone eigenlijk heel bijzonder is. Op goede dagen geniet ik dan ook intens van de vogels in mijn tuin, de paarden in de wei, en vooral ook van al die kleine, grootse schoonheden die door de macrolens pas echt goed tot hun recht komen. Daarvan kunnen genieten en dat delen met anderen maakt mij, ondanks alle beperkingen, een zeer gelukkige huismus.

Geef een reactie

33 reacties

  1. Mooi geschreven en sinds vorig jaar is bij mij de diagnose fibriomyalgie vastgesteld. De laatste maanden gaat het ook een stuk slechter met mij, maar fotografie zal ik nooit opgeven. Wel wordt ik een stuk creatiever, geeft het meer uitdaging en fotografeer ik ook in meer onderwerpen, zodat ik toch regelmatig op pad met mijn camera kan gaan.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

33 reacties

  1. Mooi geschreven en sinds vorig jaar is bij mij de diagnose fibriomyalgie vastgesteld. De laatste maanden gaat het ook een stuk slechter met mij, maar fotografie zal ik nooit opgeven. Wel wordt ik een stuk creatiever, geeft het meer uitdaging en fotografeer ik ook in meer onderwerpen, zodat ik toch regelmatig op pad met mijn camera kan gaan.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Noortje Russel

Noortje Russel

Noortje is helemaal in haar element met hond en camera in een van de mooie natuurgebieden om haar heen (Drenthe/Friesland)

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: