Menu

Onderdeel van Pixfactory

De koning van de witte wildernis

Svalbard is de goedkoopste poolbestemming ter wereld. En zeker ook een van de mooiste. Dat maakt dat nogal wat mensen –zeker Europeanen voor wie Spitsbergen in de 'achtertuin' ligt- een reis naar deze archipel maken. 3000 mensen, 5000 ijsberen. Klinkt goed, toch?
ijsberen

En wat willen natuurfotografen daar dan? Inderdaad, mooie en liefst nog unieke plaatjes maken. Mooie plaatjes maak je makkelijk in het Noordpoolgebied. Het licht weerkaatst er overal op het witte ijs, de dieren zijn vaak niet zo schuw en er is zoveel abstractie in het landschap dat mooie composities eerder regelmaat dan uitzondering zijn.
En er zijn ijsberen. Die zijn altijd spectaculair. Mijn interesse ging vaak uit naar beren. Ze zijn tricky, je moet ze ‘aanvoelen’. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Vraag echter aan de gemiddelde inwoner van Svalbard hoeveel ijsberen hij of zij al zag in diens leven, en je zal zien dat ze het antwoord doorgaans op één hand kunnen tellen. Ze zijn er dus, maar zeker niet overal en sowieso minder rond de nederzettingen.

Spitsbergen aan het einde van de winter

In april 2015 ging ik andermaal naar Spitsbergen, op bezoek bij mijn boezemvriend Pieter-Jan D’Hondt, die daar een Erasmus studie aan de Noorse pooluniversiteit UNIS wist te regelen. Toen ik toekwam, had hij er al zes maanden opzitten, en wist hij wat kon en wat niet. En waar er actie gebeurde…
Persoonlijk is april mijn favoriete periode. Het is nog erg winters, het licht is fantastisch en de fjorden zijn nog bevroren. Zo veel arctischer dan de klassieke zomerreizen.

ijsberen
Tien dagen, veel uren van scannen op zoek naar gele plekjes in het sneeuwlandschap, enkele uren van actie en vele volle CF kaarten later, konden we alleen maar tevreden zijn met ons resultaat. Fotograaf: Karl Van Ginderdeuren

Kan het nog beter?

Ja, dat kan. Maar… zelfs al werk je nog zo hard je kan, zelfs al kan je je toestel blindelings bedienen… Met point & shoot geraak je nooit op het hoogste schavot. Topfoto’s die neem je niet, die maak je, zoals Ansel Adams ooit zei. Die beelden vereisen meer voorbereiding en vaak ook een denkproces. En soms wat toeval, dat ook.
Voor ons bestond dit toeval uit het vinden van een dood rendier op de bevroren fjord. Goed voorbereid als we waren, hadden we afstandsbedieningen mee. We plaatsten onze toestellen met breedhoek (red: groothoek voor de Hollanders) nabij dit rendier en speelden het wachtspelletje. Een grote burgemeester misschien, of wie weet een poolvos? Ja, dat zou mooi zijn.

ijsberen
Enkele uren later zagen we drie gelige stipjes in de fjord: Een moeder ijsbeer met jongen. Fotograaf: Karl Van Ginderdeuren

Enkele kilometers van ons verwijderd weliswaar. Wachten.
Nog zeer veel tijd later zag ik moeder haar neus in de lucht steken. Ja, ze rook het rendier.
Ze kwamen dichter en dichter. En toen gebeurde het!

Wij drukten onze afstandsbedieningen in als zot, zelfs toen ze aan onze lenzen zaten te snuffelen. Zou het scherp zijn, is de compositie nog goed? Weet ik veel, gewoon je bevroren duim keihard op die ontspanknop duwen!
Pas enige dagen later besef je hoe onverwacht een hoog kwalitatief beeld ineens tot stand komt.
Dat vind ik het mooie aan natuurfotografie: heel mooie dingen gebeuren heel onverwacht.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: