Menu

Onderdeel van Pixfactory

Donaudelta; vogelparadijs én jakhalzen!

Eind mei ben ik weer op reis geweest om te fotograferen. Wederom met Wildpix en dit keer naar Roemenië. De bestemming was het resort "La Ultima Frontiera" in de Donaudelta tegen de grens met Oekraïne.

De lange weg naar het paradijs

La Ultima Frontiera is het paradijs voor vogelfotografen. In het paradijs leven naast schitterende vogels als purperreiger, kwak, zeearend, bijeneter en scharrelaar ook jakhalzen. Een dier met duivelse trekjes! Om het paradijs te vervolmaken zijn er fotografie-schuilhutten en een prima accommodatie om te eten en te slapen. Het was er dan ook heerlijk toeven, maar het is wel een hele reis om in het paradijs te komen. Op vrijdag met KLM naar Boekarest gevlogen. Tegenwoordig moet op Schiphol de tas helemaal leeg gehaald. De beveiligers vergaapten zich aan camera’s en lenzen. Gelukkig kon alles mee als handbagage. Een van de reisgenoten deed overigens sommige lenzen ook in zijn ruimbagage. Tot mijn verbazing gaat dat goed! Hij verpakt kleinere lenzen bijvoorbeeld in sokken.

Na aankomst werden we naar het hotel gebracht. Daar werden we de volgende dag opgehaald op een schappelijke tijd. Het reisgezelschap bestond verder uit twee andere Nederlanders naast een groep Italianen en een tweetal Britten. Er volgde een busreis naar Tulcea van meer dan vier uur met een tussenstop bij siesels en een roodpootvalk. Ik koos er voor om de laatste te fotograferen, maar zonder veel succes.

Vanuit Tulcea ging de tocht verder per boot over de noordelijke arm van de Donau. Na 1.5 uur kwamen we aan bij La Ultima Frontiera. Daar volgde een rondleiding door het paradijs langs de vele hutten onder leiding van Martin Steenhaut. Er zijn een twintigtal hutten. Van alle hutten is aangeven of ze geschikt zijn voor hele dag, ochtend – of avondlicht. Ook staan her en der schuiltentjes om dichtbij nesten te kunnen fotograferen.

Spiegelglas en een duister verleden

Veel hutten hebben spiegelglas. Ik heb wel moeten wennen aan het fotograferen door dit glas. Allereerst heb ik de witbalans gewijzigd naar 4000 Kelvin om te voorkomen dat de foto’s te geel worden. Gezien het feit dat we hoopten op actie en het geringere licht door het glas de ISO vrij hoog gehouden en gestuurd op sluitertijden van liefst 1/1000 sec. of zelfs sneller. Verder heeft het door glas weinig zin om schuin of erg veraf te fotograferen. Het glas gaat dan vrijwel altijd ten koste van de scherpte. Dat kan best pijnlijk zijn. Zo moest ik constateren dat een scharrelaar met net gepakt slangetje niet scherp was. Te schuin en ook iets te ver weg!

Er zijn ook hutten zonder glas met mooie lage standpunten. Die zijn met name gelegen in de moerassen en plassen op het domein. die plassen zijn voormalige visvijvers, die zijn overgenomen door de natuur. Het is overigens niet altijd een paradijs geweest. Sterker nog het is tijdens de communistische periode een werkkamp geweest voor tegenstanders van het bewind. Deels kun je het verleden nog terug vinden. Zo is er een monument voor de slachtoffers van het bewind en zijn sommige vijvers nog herkenbaar aan de rechthoekige vorm. Dat het tegenwoordig een paradijs is bleek wel de volgende dagen.

We hebben er volop op los gefotografeerd en hadden vrijwel altijd leuke vogelsoorten en regelmatig jakhalzen voor de hutten. Twee keer zag ik zelfs een otter. Dat je ze ook kunt fotograferen bewees Martin op de laatste dag. Op zijn website staat er een mooi blog over. Ook hebben we met een gecamoufleerde boot de Deltameren bezocht. Goed voor sterns, visdiefjes, en verschillende soorten reigers. Veel vogels zaten op hun nest tussen de waterlelies. Door het mooie weer en de kundige kapitein schoten we prima platen.

Zelf had ik nog nooit vanuit een schuiltentje gefotografeerd. Het moest er nu een keer van komen. Het nest van de grijskopspecht (bij mij nog bekend vanuit Zweden) met jongen was het doel. Leuke ervaring waarbij ik opging in de natuur. Die zelfde middag ook onder een camouflagenet gezeten bij het nest van een hop. De hop heb ik nauwelijks gezien. Wel een dobbelsteenslang van vrij forse omvang. Later las ik dat deze slang, verwant aan de ringslang ook jonge / kleine vogeltjes eet. Dat zou zo maar het lot van de hopjes kunnen zijn. Ook in dit paradijs heerst de slang!

De laatste dag zouden we een tocht maken naar de Zwarte Zee om reuzenzwartkopmeeuwen te fotograferen, maar de weersverwachting was slecht en de tocht werd afgezegd. Toch begon de ochtend met prachtige zon. Samen met een andere Nederlander mocht ik naar de hut genaamd Nursery. Een prachtig plekje voor jakhalzen, dat alleen gebruikt wordt als de grote hutten niet gebruikt worden. Het werd een topochtend met vechten, wegjagen en waden door het water van de jakhalzen. Ook werd de vis met pin en al losgetrokken door een vrouwtje jakhals. Nieuwe vis en de Pontische meeuw deden wonderen. De zeearend en jakhalzen kwamen langs. Een prachtige afsluiting van een bijzondere reis!

Na een korte lunch tijdens een enorm onweer moesten we inpakken en wegwezen. Onze tijd in het paradijs zat er op. Nagenietend en vol verhalen keerden wij terug in de bewoonde wereld!

2 reacties

  1. Prachtig en grotendeels herkenbaar verhaal Andius. Is echt genieten daar. Eind mei is dan toch weer heel anders dan eind juni, maar allebei genieten.
    Groet, Jaap La Brijn

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

2 reacties

  1. Prachtig en grotendeels herkenbaar verhaal Andius. Is echt genieten daar. Eind mei is dan toch weer heel anders dan eind juni, maar allebei genieten.
    Groet, Jaap La Brijn

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: