The War on Terror

Weerloze banaan

We schrijven juni 2016. Met het oplopen van de temperaturen na een lange vochtige periode, komt een even plotse als enorme instroom van nieuwkomers uit den vreemde. Het begint onschuldig met een verkenner die haast onzichtbaar weg zoeft bij het verrijden van de keukenkar met daarin de fruitschaal. Als een schaduw in de nacht verdwijnt ie naar een plek die meer camouflage biedt. Een houten rand van een keukenkastje, de richel van een raamkozijn. Terug in de anonimiteit. Niets om me druk om te maken, misschien verbeeldde ik het me maar. Maar de volgende ochtend bij het uitvoeren van de zelfde keukenkar-manoeuvre zwermt een hele wolk van de weerloze banaan af. De verkenner heeft verslag uitgebracht en de bataljons zijn gearriveerd: de invasie van de fruitvliegjes is een feit!

Ophokplicht

Van het ene op het andere moment neemt de stadsguerrilla in mij het over. Vanaf nu zie ik het als mijn missie om mijn gezin te beschermen en het huis te ontdoen en vrijwaren van deze ongewenste indringers. Het begint met het barricaderen van alle openingen in het huis. Houd ramen en deuren gesloten en zet radio en televisie aan. Dat werk.

Maar ja, het is zomer en de mee-eters hebben die tijd niet voor niets uitgekozen, al dan niet gestuurd door de evolutie. Het dagelijks leven vindt grotendeels buiten plaats en om daar te komen moeten ramen en deuren regelmatig open. En zo zetten we ook de grenzen van onze koninkrijkjes wagenwijd open voor tweevleugelige vluchtelingen met rooddoorlopen ogen. Al gauw klotsen ze met bootladingen tegelijk tegen de plinten op. Zijn ze eenmaal binnen, kom je er bijna niet meer van af. Want al zien ze er één-hersencellig uit, uit onderzoek is gebleken dat ze relatief intelligent zijn. En dat blijkt. Deze oorlog wordt niet enkel uitgevochten op brute kracht, maar ook en vooral op strategisch inzicht.
Buitensluiten lukt niet, een hek of hoge muur om het huis haalt ook niks uit. Vanuit het Calais-kamp in de grijze kliko worden met grote regelmaat illegale en succesvolle pogingen gedaan het beloofde land te bereiken. Misschien helpt het datgene weg te halen wat ze in de eerste plaats onze kant op heeft doen komen. Alles wat enigszins naar fruit neigt wordt hermetisch opgesloten. Haalt niks uit want ze passen zich razendsnel aan. Uitlekkende koffiepads zijn de bloembollen van deze tijd en blijken ineens ook erg aantrekkelijk voedsel. Doet je toch afvragen wat daar dan allemaal in zit. De bak aardappels in de schuilkelder wordt als koele, duistere kraamkamer omarmd.

Lokbekers

Als een ui pel ik de mogelijkheden af. Buiten houden werkt niet, fruit opruimen helpt niet. Dan maar bestrijden. Op naar de ‘fun part’. Om zoveel mogelijk strijders naar hun 72 vruchten te kunnen sturen plaatsen we strategisch enkele bekers met een mix van wijn en azijn. Folie met gaatjes er overheen en de val is gezet. Een klein en onervaren deel van de vijand, waarschijnlijk de kindsoldaten, trappen er in. De ervaren legioenen weten zich echter volgezopen een weg naar buiten te slingeren. Dronken slapen ze op onze witte muur in het volle zicht hun roes uit. Makkelijk slachtoffer voor de vlakke hand. Mep, dood. Wijnvlek op de muur, rood. Einde lokbekerexperiment.

Luchtaanvallen

Dan wordt een ouderwetse vliegenmepper aangeschaft. In een onwaarschijnlijke mix van Rambo en Federer oefen ik een week mijn backhand op de schuifpui, afwisselend met brute kracht en vanuit verdekte opstelling met topspin. Voor mijn gevoel breng ik de vijand gevoelige verliezen toe, maar de voorraad rekruten lijkt eindeloos en aan het eind van week één zijn de ruiten zo smerig dat de makelaar belt om aan te geven dat hij het niet raar vindt dat ons huis nog niet verkocht is.

Over naar een subtielere aanpak: de vingeroplegging. Zelfde principe als de vliegenmepper, alleen wordt nu van geringe afstand de fruitvlieg met de wijsvinger met de neus op de ruit gedrukt. Het werkt en ik heb plezier aan het oefenen van het Fingerspitzengefühl. Dood en verderf liggen bezaaid op de vloer. De vetvlekken worden echter alleen kleiner in omvang, niet in aantal.

Dan maar grof materieel inzetten: de kruimeldief. Tijdelijk verdoofd door het lawaai van de ronkende motoren is het een eitje de fruitvliegen op te zuigen en te verzamelen in de onverzadigbare ingewanden van Zwart en Dekker. Inmiddels ben ik de grens van het betamelijke gepasseerd en met een sadistisch genoegen laat ik de krijgsgevangenen een nachtje naar adem happen. Stik er maar in. De volgende ochtend open ik de kruimeldief en stort de levenloze inhoud in de grijze kliko. Denkfoutje. Voor elke dode fruitvlieg die ik naar zijn laatste rustplaats breng zwermen er tien de kliko uit, rechtstreeks naar de nog openstaande achterdeur. Kronkelend nageslacht lacht me uit vanuit de meurende diepte. Made in Holland. Dit wordt een oorlog die op uithoudingsvermogen wordt beslist, zoveel is me duidelijk.

Lange adem

Met het verstrijken van de weken worden de technieken van de vijand slimmer en gemener. Muren en ramen worden verruild voor de fijne details van een enorme zwartwit Xpozer print die in de keuken hangt. Daar durf ik ze niet te vernietigen, bang voor schade aan het kwetsbare doek. Voor de zekerheid leggen ze als een serie bermbommen een heel cluster vliegenpoepjes over de Xpozer. Op de lichte delen zodat ik ze goed zou zien. Wanneer ik die heel voorzichtig met een vochtige doek probeer te verwijderen, smeer ik de inkt uit en waar het luipaard eerst in een bebladerde boom hing, ligt ie nu in een prachtig mistige waas. Ik kon de fruitvliegen vanuit hun krochten en spelonken horen lachen toen ik de poepie-trap liet af gaan. Arrrgggh! Als we er al niet midden in zaten, was het nu oorlog!

Uiteindelijk blijkt na acht weken van een status quo van zware beschietingen en beschetingen de hongerherfst de klap te zijn die de fruitvliegen niet te boven komen. De temperaturen in de nacht zakken behoorlijk en dan blijkt dat de legioenen onvoorbereid deze kant op zijn gekomen, of wellicht dachten ons huis al in de zomer in te kunnen nemen. Zij die buiten gelegerd zijn in afwachting van hun beurt aan het front sneuvelen bij bosjes en krijgen niet langer de kans via hun baarmoeders voor overtal te zorgen. Pleit beslecht, uitputtingsslag gewonnen op punten. De grote schoonmaak kan beginnen.

De nabestaanden van de slachtoffers hebben inmiddels via een woordvoerder laten weten dat erkenning door de politiek van de Hollandse Drosophilacide niet nodig is. Wees gerust dat ze ons elke zomer weer in grote getalen zullen herinneren aan de slachting van 2016. Never forget.