Menig natuurfotograaf heeft de neiging de wekker op onmenselijke tijdstippen af te laten gaan. Wanneer de ‘normale mensen’ nog lang en breed op één oor liggen, zet de natuurfotograaf in allerijl een bak koffie of een potje thee. Tegen de zin in van zijn of haar slokdarm wordt er een broodje of een bak zuivel naar binnen geduwd. Als voorbereiding is hij of zij de avond ervoor vroeg naar bed gegaan. Dat dan weer wel. Niet dat de slaap gevat kon worden. Integendeel. Op je hoofd zit helaas geen uit-knop. Overlopend van hoopvolle gedachten over de ochtend die komen gaat overwint uiteindelijk dan toch de slaap. Die duurt dan nog een uur of 4. Met een beetje mazzel. Voor je beseft dat je slaapt gaat de wekker alweer. Verlossing. Je mag!