Aan de incheckbalie

Zweten

Zwetend sta ik in de rij, buiten is het 20 graden ‘plus’. Spreekwoordelijk vallen de mussen dood van het dak en ik heb een dikke winterjas aan. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.

Moet? Ja kijk, mijn ruimbagage weeg 22,9687 kg. Ik blijf daarmee ruim binnen de marge van 23kg. Daar maak ik me geen zorgen om. Maar mijn handbagage, ja dat is toch wel een ander verhaal. Je vertrouwt nu eenmaal je dure lenzen en camera’s niet toe aan de gasten die je (bijna) 23 kg wegende koffer als oefenobject voor een wedstrijdje kogelstoten gaan gebruiken. Vooral tijdens de binnenlandse vlucht zie ik met angst en beven dat de bedreven laadruim-laders met gemak deze projectielen (lees: koffers) door de lucht werpen alsof ze op het strand aan het overgooien zijn.

Nee, ik moet iets anders verzinnen. Een tip van de kwartiermaker “hij-die-niet-genoemd-wil-worden”: zakken proppen, volstouwen die handel. 8kg handbagage is toch echt ‘the limit’.

Na de auto geparkeerd te hebben, loop ik de enorme vertrekhal binnen. Op een verlaten plekje in de vertrekhal open ik de fototas en begin mijn zakken vol te stoppen met lenzen, accu’s en flitser. Het microfiber doekje om de lens te schonen zal wel geen zoden aan de dijk zetten, dus dat laat ik maar zitten. Nòg niet genoeg. Gelukkig zijn die outdoor-broeken ook lekker voorzien van ruime zakken-aan-de-zijkant. Dan maar in elke broekzak op het bovenbeen een camerabody. Ik heb er spijt van dat ik geen riem om heb, het zal af en toe hijsen worden.

Al gauw zie ik eruit als zo’n vliegenier uit vroegere tijden met een pofbroek aan. Géén gezicht! Ik laat de rugtas hangen aan mijn arm als een geïmproviseerde weegschaal en gok dat de tas weleens 8 kg zou kunnen wegen. Het sein staat op groen.

Lijden

Nu wachtende in de rij begin ik het erg warm te krijgen. Niet alleen door het feit dat ik me helemaal dik heb aangekleed, maar ook door de kinderen die vanwege het lange wachten tikkertje zijn gaan spelen en om mijn benen heen aan het manoeuvreren zijn. Angstzweet: als al dat glaswerk breekt! Hoe leg ik dat de verzekering uit?

Uiteindelijk zet ik de ruimkoffer op de lopende band. Normaliter heb ik altijd een vriendelijk lachende dame die je aan je ticket helpt en de bagage incheckt. Nu heb ik een chagrijnige buldog op pensioengerechtigde leeftijd die me doordringend aankijkt. Ze geeft me het idee al die trucjes die fotografen hebben om de limiet van de handbagage wat op te rekken te kennen. Ik zweet nog meer, de Niagara-watervallen zijn er niets bij. Al spreek ik niet uit ervaring, ben er nog nooit geweest.

Fingers crossed

Ik geef de papieren aan de dame in kwestie en ook de handbagage wordt gewogen. 8.05… Arrrghhh! Gauw pak ik de chocoladereep uit het zijvak van de rugtas en stop hem in de enige zak in mijn jas waar ik nog geen bestemming voor had. Nu is het 7.99kg. Nèt onder de 8. Ze kijkt me aan en zei niets. Tergend langzaam controleert ze alles. Uiteindelijk geeft ze me de papieren terug en kan ik eindelijk verder. Gauw loop ik door.

“Ho meneer! Komt u even terug?” hoor ik haar ijskoude, grillige en messcherpe stem door de hal schallen. Lood… Heel veel lood in mijn schoenen en glas in mijn jas. Ik draai me om en loop terug.

“U vergeet uw handbagage!” zegt ze met een beminnelijke glimlach.

Dit verhaal is niet helemáál verzonnen. Die reep chocola heb ik erbij bedacht, dat geef ik toe. Maar ik denk weleens bij mijzelf: “Ik ben toch niet de enige fotograaf die met deze bagageproblematiek te maken heeft? Die elke keer weer tegen deze hindernis aanloopt?”
Vertel eens? Hoe doen jullie dat?