Ouder worden, ik droom ervan. Ik moet er niet aan denken dat het leven eindig is. Kortom ik struisvogel mezelf, wat dit thema betreft, door het leven. De dood en het denken eraan houd ik ver weg van mijn gedachten. Veel te leuk vind ik het leven. O ja, er is wel een testament enzo opgesteld, maar alleen voor mijn fotoarchief is er nog geen nalatenschap.
100% focus op vastleggen
Ik zie zowel voor- als nadelen in dat ouder worden. Eén ding verandert nog steeds niet, vroeg opstaan doet nog evenveel pijn als vroeger. Dat ouder zijn, laten we dat vanaf nu ervaring noemen, brengt als grootste voordeel mee dat je blindelings om kunt gaan met je camera. Zonder er bij na te denken je filters kiest en de digitale doka Adobe Photoshop Lightroom geen geheimen meer kent. Oftewel 100% focus op foto’s maken. Als nadeel zie ik het cynisme wat zich ontwikkelt als je ervarener wordt. Ik betrap me er soms op dat ik me schuldig maak aan opmerkingen als; “Ach daar ben ik al geweest!” en “Oh die foto heb ik al eens gemaakt!”. Soms denk ik weleens terug aan momenten van een jaar of zeven geleden en vraag mezelf af; “Had ik het niet rustiger aan moeten doen?”. Terwijl ik het opschrijf denk ik; “Dit zeggen alleen ‘oude’ mensen!
Constatering
Toch (denk ik) ben ik niet zo heel erg vaak bezig met de bovenstaande dingen. Ik blijf nieuwe ontwikkelingen, zoals smartphonefotografie, en nieuwe technieken daar waar ik ze leuk vind omarmen. Door de ervaring ga ik ook steeds slimmer om met mijn tijd. Mede dankzij dichterbij huis mijn landschapsfotografie geluk te vinden. 95% van mijn foto’s zijn binnen 30 minuten rijden van mijn huis gemaakt. Laatst viel me ook opeens iets anders op. Social media, de bekende kanalen zoals Flickr, Facebook en Instagram bekoren me steeds minder. Ook mijn website onderhoud ik minder actief. Kortom ik deel veel minder foto’s dan gebruikelijk. Ondanks dat ik meer dan ooit fotografeer.
“Mijn mooiste foto maak ik morgen!”
Ik weet niet of deze quote aan iemand toebehoord of dat ik hem zo op juiste wijze verwoord, maar in de boodschap herkende ik mij eigenlijk tot de afgelopen jaren helemaal niet. Ik ben altijd tevreden geweest met de foto’s die ik maakte. Bewerkte ze vrij snel zonder teveel poespas en deelde ze actief op diverse plekken. Dat is zoals gezegd veranderd. Dit voorjaar ontdekte ik mijn archief. Terwijl ik diverse foto presentaties aan het voorbereiden was, kwam ik in mijn archief folders tegen waar maar een enkele foto uit bewerkt was. Ook kwam ik beelden tegen in een ander mapje om te delen maar nooit gedeeld had. Toen herinnerde ik me opeens deze uitspraak “Mijn mooiste foto maak ik morgen”. Ik bedacht me dat ik daar dus op mijn manier ook mee bezig was.
Vragen die ik mezelf stel
Dit zette me aan tot denken. Want wat is er veranderd dat ik deze uitspraak omarm en dat ik dit ervaar? Ik heb nog steeds veel energie om te fotograferen. Maar wat nieuw is, is dat als ik opnieuw erop uit ben geweest de foto’s van een paar dagen ervoor helemaal links laat liggen? Ben ik soms te gretig? Fotografeer ik te veel? Heb ik géén zin meer in selecteren, nabewerken en delen. Of ben ik gewoon te druk? In elk geval, ik ben eerder bezig met maken van nieuwe beelden dan terugkijken naar foto’s en delen ervan.
Fotofix van 38 minuten
Ik beschik over voldoende foto’s in mijn archief. Ik denk genoeg, zodat ik dagelijks zonder een nieuwe foto te maken het hele jaar door foto’s kan delen. Toch gebeurt dat niet. Voorbeeldje. Begin mei was er een unieke lentedag waar menig fotograaf op zat te wachten. Serieuze mist in het bos en frisse lente kleuren. Dus het moment gepakt en gaan fotograferen. Een kortstondige foto fix van exact 38 minuten was genoeg om weer nieuwe verse beelden aan mijn fotoverzameling toe te voegen. En zoals zo vaak was ik helemaal tevreden met deze serie. Twee dagen later spetterende kleurrijke wolken en dus weer gaan fotograferen. Ondertussen verdwijnt een hele serie van een ruige zonsondergang aan zee steeds verder weg in mijn archief, net zoals heerlijke kleurrijke cultuurlandschappen onbewerkt naast nog eens wat blue hours van Doesburg.
Zelfkritisch
Wat ik leer van bovenstaande? Dat ondanks mijn ervaring als fotograaf, ik dus liever bezig ben met beelden maken, dan met beelden delen. Ik merk als ik erover nadenk, ik de laatste tijd gewoon te weinig tijd vrijmaak voor herbeleven en delen. Dus stroomt mijn archief vol. Maar waar ermee naartoe? Immers het bekoort me niet om ze te delen. En daar lijkt voor mij de crux te zitten, immers mijn ervaring maakt me steeds kritischer. Kritischer op wat ik van mezelf zie en wat ik kwalitatief goed genoeg vind om te delen. Een nadeel van je ervaring als fotograaf, door je ervaring leg je de lat steeds hoger. Wellicht te hoog?
Epiloog
Nadat ik deze column had geschreven heb ik eens de proef op de som genomen. Na een heerlijk zonsondergang gefotografeerd te hebben. Direct bij thuiskomst tijdens het importeren naar mijn archief de foto’s geselecteerd, bewerkt en zelfs gedeeld. Dat er niemand op reageert dat boeit niet, maar iedere reactie is er een. Ga ik weer meer delen?
7 reacties
Helemaal herkenbaar.
Te veel foto’s in het archief die nog te wachten staan om te worden geselecteerd/bewerkt. Mijn tempo van foto’s màken ligt veel te hoog in verhouding met zin (en tijd -) hebben om ze allemaal te bewerken. Het levert soms schuldgevoelens op wanneer ik mijn archief terug blader en prachtige foto’s tegen kom ‘die nog om bewerking ‘ schreeuwen , om vervolgens te verdwalen in de vraag: voor wie zou ik het doen; en waarom zou ik ze alsnog op socialmedia of mijn eigen website zetten?
Ik geniet vooral op het moment van ‘de foto maken’ en de locatie waar ik mij dan bevind.
Tòch jammer van al die resterende mooie archieffoto’s !