De allochtone natuurfotograaf

Springwatch

Ik zie dus bar weinig ‘gekleurde’ mensen dieren fotograferen, of ben ik de enige die dit constateer? Blijkbaar niet, want laatst kwam dit thema ter sprake bij Springwatch ‘unsprung’ van de BBC. De slotsom die daar werd gegeven, was dat nieuwkomers wel even andere dingen aan hun hoofd hebben dan naar vogels koekeloeren en dat allochtonen minder woonachtig zijn in de ‘countryside’ en daardoor minder met natuur in aanraking komen.

Zelf vond ik dat niet echt een bevredigende conclusie van de BBC. Natuurlijk, als je huis in puin is geschoten en je bent op de vlucht, dan ga je niet gezellig in een schuilhutje op de Lemelerberg zitten om een appelvink te fotograferen. Nee, dan staat je hoofd wel naar andere zaken. Maar toch, van zij ‘uit den vreemde’ die hier al wat langer verblijven zou je verwachten dat ‘ze’ (ik generaliseer enorm in deze column) een zekere mate van belangstelling zouden hebben (of ontwikkelen) voor natuurfotografie of natuur in zijn algemeenheid.

Groene moskee

Geert Koning van het IVN zegt in Trouw (6 januari 2011): ‘Binnen natuur- en milieuorganisaties, ook bij ons, zie je nauwelijks allochtonen’ en ’toch hebben we gemerkt dat dit gebrek aan belangstelling niet zozeer met onwil, maar meer met onwetendheid te maken heeft.‘ Daarom is hij De Groene Moskee begonnen. Geen idee hoe dat is afgelopen. Zou dat een Turkse natuurfotograaf hebben opgeleverd?

Rondvragen

Omdat ik in de grote stad woon (Rotterdam, waar anders) en best wat allochtone medeburgers in mijn netwerk heb, heb ik daar eens rondgevraagd waarom ‘men’ (daar ga ik weer) blijkbaar zo weinig oog heeft voor natuurfotografie. Wat mij opvalt, is dat er wel degelijk belangstelling voor natuur is. Voor mijn vogelfoto’s bijvoorbeeld. Ook is er interesse in de verhalen hoe die foto’s tot stand zijn gekomen, maar het zelf gaan doen… dat komt er niet van.

Tijdens het rondvragen kwamen er ook mooie verhalen over wandelingen in de natuur, het hebben gezien van een prachtige vogel of een indrukwekkende roofvogel en bloemen die heerlijk ruiken. Maar nooit peil ik de behoefte om dit vast te leggen, te vereeuwigen in pixels. Gek toch?

Of is het juist bijzonder dat wij ‘blanke westerlingen’ dit zo graag willen vastleggen, willen vangen, willen ‘bejagen’? Of is urenlang stil zitten wachten in een schuilhutje op dat ene fotogenieke moment eigenlijk net zo goed natuurbeleving als het enthousiast bekijken van en praten over deze foto’s?

Veel vragen

Kunnen wij onze ‘gekleurde medeburgers’ (ik blijf stug generaliseren bemerk ik) enthousiast maken voor natuurfotografie? En hoe dan? En btw, er zijn toch al te veel natuurfotografen in ons kleine kikkerlandje, dus moeten we wellicht blij zijn met ‘hun’ schijnbare desinteresse? Ik merk dat ik veel vragen stel, maar tot antwoorden gaat het niet komen in deze column.

Wie het weet mag het zeggen…