Nederland maakt zich op
In landen om ons heen heeft sneeuw de grond al wel bereikt. Half Europa is sociaal ontwricht. Niet alleen door Corona, maar ook door sneeuwval en kou!
In het land dat we eigenlijk alleen maar kennen van warmte en de zon is het bar en boos wat kou en sneeuw betreft. In Spanje zitten automobilisten in hun auto te wachten op redding.
Natuurfotografen maken zich gereed voor dit bijzondere fenomeen. Oké, het zal niet zo erg worden als in 1963, maar toch…
De dubbelgevoerde, met Greenwax behandelde groene broek van Scandinavische makelij wordt uit de kast getrokken. De weer- en waterbestendige berg-/wandelschoenen worden uit het ‘vet’ gehaald.
Zoeken naar handschoenen, de welbekende wollen muts en natuurlijk de sjaal niet vergeten om het lichaam warm te houden wanneer je eenmaal naar buiten treedt. Het veld in je Merino-wollen thermokleding en dikke winddichte jas aan is geen overbodige luxe bij een dergelijke weerswaarschuwing. Maar we zijn bewoners van de lage landen, dus we kunnen wat hebben.
Menig fotograaf die dit leest zal bij zichzelf denken: ‘Ja hallo, we zijn niet op de Noordpool!?’
Het hoge noorden
Wanneer je als (natuur)fotograaf op reis gaat naar het hoge noorden, dan kom je regelmatig in aanraking met dit weer-fenomeen. Sneeuw is dan een behoorlijk deel van het jaar aanwezig.
En… als het sneeuwt, blijft het liggen. Dat is gaaf!
De laatste keer dat ik zelf door de sneeuw mocht banjeren was in 2019. Boven de poolcirkel wil het goedje nog wel eens blijven liggen en bij tijd en wijle wordt het aangevuld met verse.
Wat wordt de wereld anders als er sneeuw ligt! Ik heb mij nogal verbaasd over de schoonheid en sereniteit van het landschap. Vooral als er geen voetstappen in staan.
Onaangetast. Maagdelijk wit. Alsof de wereld verlaten is. Ik vond het in één woord fan-tas-tisch!
Heerlijk fris bij een heldere lucht fotograferen.
Heel omzichtig ga je dan te werk om je compositie te bepalen. Vooral uitkijkend dat je niet je scenery verstoort met voetstappen of andere menselijke invloeden.
Als je ervoor wilt gaan, dan is de sneeuw opzoeken bijzonder gaaf. Maar dan plan je je reis ook zorgvuldig. Je zorgt dat je kleding in orde is en dat je apparatuur erop is voorbereid.
Mensen, wat mis ik dat… Door de Corona-perikelen besef ik steeds meer dat reizen en belevenissen toch enorm waardevol zijn. Als ik iets onderneem, dan thuiskom en zorgvuldig mijn spullen opberg, ben ik mij er steeds meer en vaker van bewust dat niet alles zo vanzelfsprekend is. Iedere keer denk ik weer: ‘Dit pakken ze me niet meer af!’. Steeds vaker waardeer ik hetgeen ik ondernomen heb. De belevenissen blijven altijd in je geheugen en hopelijk worden ze zorgvuldig aangevuld met nieuwe.
Foto’s zijn een visuele afdruk van je avonturen.
Het onheil nadert
Het is zaterdag 16 januari. Mijn thermosfles wordt gevuld met warme chocomelk en ook de gevulde koeken worden in de tas gestopt.
De slee wordt uit de schuur gehaald en kan nu eindelijk eens anders dienst doen dan stofhappen.
Het statief wordt erop gebonden en de fototas voorzien van de regenhoes. Je weet tenslotte maar nooit. De thermos en de koeken gaan ook mee. Na het inpakken van de tas en het aantrekken van de hele kledingwinkel wacht ik op de sneeuw die vanuit het zuiden het land intrekt en oprukt richting het noorden.
Hmm… Ik krijg het een beetje warm. Soort van ‘Spaans’ benauwd zeg maar.
Met een groot denkbeeldig vraagteken op mijn voorhoofd kijk ik naar boven. De grijze lucht in.
Niets. Helemaal niets. Ondertussen piept de fotografen app-groep regelmatig met onze ‘eigen’ weer-waarnemingen en als ik de laatste berichten lees, begrijp ik dat het nu niet lang meer kan duren!
Teleurstelling
U weet inmiddels hoe het vergaan is. In mijn woonplaats nog geen 2 centimeter sneeuw en dan ook nog niet eens overal, omdat sommige plekken gewoon te warm waren.
De warme chocomelk heb ik maar met mijn gezin opgedronken. De vulkoeken? Zijn net zo snel verdwenen als de sneeuw. Behoorlijk rap dus.
Menigeen die mijn columns (per ongeluk) wel eens leest en mij misschien wel kent, weet dat ik wat melodramatisch en sarcastisch kan overkomen. Daar kan of wil ik niets aan doen. Sorry.
Ik word een beetje recla..rekasi…, euh.. recalciden… zucht … zeg maar ‘dwars’ als ik dit soort berichten hoor en lees. We zijn wat sneeuwval betreft niet zo veel meer gewend. Toen ik nog een klein ventje was (ja ja, heel lang geleden), sneeuwde het frequenter en had je op de radio geen ‘code geel-groen-rood-blauw-paars’, aangekondigd door Fred Emmer. Nee, het ging sneeuwen en daar had je het maar mee te doen.
Ik hoop oprecht voor jullie fotografen dat er genoeg sneeuw heeft gelegen om beelden te kunnen schieten. De sneeuw was best snel weg, maar met een sluitertijd van 1/250ste moest er wel wat te maken zijn. Ik heb gedurende deze zware sneeuwval de tijd genomen om deze column te schrijven.
Daar deed ik 250 minuten over. Ik ben niet zo snel…
Geef een reactie