De optocht der landschapfotografen

Is er een competitie gaande onder landschapfotografen?

Terwijl ik ongeduldig wacht op wat komen gaat – het is even stil rondom het nestkastje – check ik het laatste nieuws en social media. Uiteraard ook ’s werelds populairste postzegelverzameling, Instagram. Het lijkt alsof er een competitie gaande is onder ‘landschapsfotografen’. Op zowel Facebook als Instagram regent het foto’s van molentjes in de mist. De echte diehards hebben hun ‘geheime fotospot’ met op de voorgrond een roeibootje. Okay ik overdrijf, maar molentjes zijn hot deze dagen, de hype van de paardjes in de mist is voorbij en de tulpen liggen alweer lang achter ons. Verrassend genoeg zie ik amper foto’s van vogels.

Net als een sprinkhanenplaag

Als moderne vrijetijd landschapsfotograaf verwonder ik me erover dat we massaal bij hetzelfde molentje willen staan. Naast elkaar, achter elkaar of in een rij. Als je geluk hebt, sta je vooraan. Gelijktijdig steek ik ook hand in eigen boezem. Zelf schreef ik ruim een jaar of 2 geleden nog een blog voor Nederlands’ bekendste camerawinkel met als thema; Hoe fotografeer je molens?

Inmiddels gaat het niet direct meer over molens fotograferen denk ik. Het gaat over de mooiste spot fotograferen. Wie dit het eerste vastlegt in typisch Nederlandse epische condities – mist en kleurrijke hemel – is koning van de dag. In dat licht moet mij van het hart dat het haast op een wedstrijd lijkt. Allemaal naar dezelfde fotospot. Net als een plaag sprinkhanen die van hot naar her trekt en een verwoestende hoeveelheid beelden online dumpt. Vaak blijft het bij 1, hoogstens 2 beelden van die spot om vervolgens doodleuk naar het volgende hotspotje te “springen“. Ik begrijp dat niet. Immers waar is de verbinding met je onderwerp? Waar is de verwondering voor het landschap? Of is het vastleggen van die spot de norm en likes en positieve comments scoren het doel?

Zoek en gij zult vinden

Vooruit, ik zie ook fotografen die er wel werk van maken. Om vervolgens als de barometer de juiste signalen geeft ons voor dag en dauw ernaartoe stuwt. We willen nog wel laten weten dat we zoeken naar mooie liefelijke taferelen, maar zijn wel voorzichtig dat een ander het ziet en uitvindt waar dat is. Want voor je het weet is een ander je voor en kun je aansluiten in de rij. Ook zie ik sites verschijnen die alleen maar ten doel hebben fotospots te delen om zo de optocht der fotografen te voeden. Waar is de magie van kijken en zoeken naar mooie beelden om inspiratie op te doen bij anderen gebleven? Waar is de eigen creativiteit gebleven om zelf dat mooie boslaantje, heideveld, molentje of tulpenveld te vinden?

Of is het Corona?

Ik hoor van menig landschapsfotograaf de zucht als voor de zoveelste keer gevraagd wordt: “Waar is dit?, Hoe kom ik daar?”. Ja ook ik stel mezelf deze vraag, ‘Waar is dit?‘ Alleen ik stel hem niet meer aan anderen. Als het even kan maak ik juist liever met mijn fotovrienden een plan of ga als ik een vermoeden heb waar het is op stap om te gaan kijken, zoeken, ontdekken en alvast er een paar kiekjes te maken. En zien of de vonk overslaat om vervolgens, het liefste op het moment suprême, terug te keren. Voorbereid, want onvoorbereid een zonsopkomst gaan fotograferen waar je om 4 uur voor opstond is om chagrijnig van te worden.

Aangezien ik momenteel zelf weinig tijd heb, blijf ik dicht bij huis. En fotografeer ik op plekken die ik ken, een verbinding mee heb en in de buurt zijn. Of is dit wat ik constateer van die optocht het effect van corona? En dat het ons fotografen meer tijd geeft om te fotograferen? En dus omdat we meer tijd hebben, we maar thuis zijn, we meer naar buiten willen om te gaan vastleggen en dus ook verder van huis gaan, ongeacht of je alleen bent?

Virtueel dank je wel

Waarom en wat is het toch dat we als een optocht langs dezelfde plekken gaan? Is het een gebrek aan inspiratie vraag ik mezelf vol verwondering af? Of is het omdat Nederland een klein landje is, met veel fotografen? Okay ik heb geluk dat ik diverse fotografen mag kennen. Sommige zelfs tot mijn vrienden mag rekenen, die mij dan weer nieuwe plekken tonen en andere fotografie leren. Zoals de vennen van Oisterwijk, of zijn local patch onder de rook van Nijmegen.

Wat ik wil zeggen is: als je zo van fotospot naar fotospot trekt, soms letterlijke kopieën maakt van de ander zijn spot, waar geniet je dan echt van? En als je dan toch die inspiratie van een ander hebt, waarom dan op zijn minst niet even credits geven aan die fotograaf? De ander heeft veel tijd en energie gestoken in het vinden van die fotospot. Laten we dat eens niet vergeten en ze dus een soort van virtuele dank je wel geven. Vooral dat laatste gebeurt amper, helaas!! Zelf heb ik de afgelopen periode deze kracht van fotografie mogen ervaren. Naast dat ik genoten heb van deze ochtenden, andere beelden maken en leren van elkaar, maakte vooral de verhalen van de ander mijn fotobeleving compleet. En hoe leuk is het als iemand je tagged en bedankt?

Bewondering

Terug naar het nestkastje. Het geluid zwelt weer aan. Ik installeer me weer op de eerste rij. Vol bewondering zie ik hoe het patroon van de meesjes zich herhaald. Steeds een korte roep, een antwoord en een van de ouders vliegt naar het huisje. Door het oog van mijn zoeker zie ik hoe een van de jongen voor de opening zit en te eten krijgt. Als ik ’s avonds mijn foto’s inlaadt, zie ik dit moment weer terug. Ik bedenk me hoe heerlijk het is om je fotofix op deze manier in je eigen achtertuin te beleven. Geen rij, geen gedoe en vooral niet om de likes, maar omdat het kan en dus lekker dichtbij huis in eigen omgeving.

Daarom ben ik eens benieuwd; “Heb jij een local patch voor je fotofix?”