Menu

Onderdeel van Pixfactory

De Vier Jaargetijden

Rare jongens, die natuurfotografen. Wij kiekjesdieven wijken immers af van wat in het maatschappelijk verkeer als normaal wordt beschouwd. Denk aan het in alle nachtelijke vroegte opstaan vanwege mogelijk mooi licht, uren in een kleine bedompte ruimte wachten op zoiets banaals als een vogel, besteden van te veel geld aan plastic, glas en oud ijzer in de vorm van camera’s en lenzen, op de buik in de modder plaatsnemen voor oogcontact met een meurende paddenstoel. En onze voorkeur voor de vier jaargetijden.
Een mooie kleurrijke herfst is onbetaalbaar, voor de rest, Eurocard/Mastercard. Fotograaf: Marijn Heuts

Als ik de vier jaargetijden op volgorde mag zetten, dan ziet dat er als volgt uit.

Nummer vier: de weeralarmschijf!

Op een kansloze laatste plaats, het laagseizoen voor de natuurfotograaf: zomer. Ik ben niet liever lui dan moe en vind het niet erg om te zweten, maar bepaal graag zelf wanneer ik dat doe. Zodra de temperatuur boven de 25 graden uitkomt, functioneer ik minder. Als de zomeruitverkoop van KPN: de temperatuur is uw actiekorting. Boven de 30 graden ben ik binnen te vinden in het bereik van een flinke ventilator en met een zwetend oog en hoopvolle blik op de weer-app. Beeld bewerken is er niet bij, donkere uren zijn zeldzaam en de duistere zolderkamer is door opstijgende hitte veranderd in een peeshok. Ik val liever met de mussen van het dak dan dat ik daar plaatsneem.

Ik kom weinig buiten, maar van horen zeggen is er dan weinig te natuurfotograferen. Bomen zijn massief donkergroen. Zoogdieren hebben hun jongen gevoed en opgevoed en hoeven niet meer zo nodig in de picture. Vogels zijn niet alleen vroeg, maar in zijn geheel uit de veren want in de rui. En onzichtbaar. Een enkele watervogel zoekt verkoeling, maar de gemiddelde plas is een natte ophoping van afgedankt ganzendons en andere niet nader te identificeren smeerpijperij. Mistige ochtenden zijn met de hoge temperaturen en lage luchtvochtigheid zeldzaam, en vanwege de tijd van de zonsopkomst voelt het sowieso meer als nacht.

Nummer drie: Nieuwwwww…in de top 40!

Op drie: winter. Woonde ik in een sneeuwzeker deel van de wereld, dan zou de winter hoger scoren en misschien zelfs bovenaan. Hier voelt het toch altijd als een natte scheet: de potentie tot iets groots en meeslepends is er wel, maar het mondt uit in een vochtige, gure en zure wind en een bedompte atmosfeer. Waar je een depressie eerder zou koppelen aan de herfst, zijn het toch echt de sombere winterdagen die onze behoefte aan vitamine D doen aanwakkeren.

Zoogdieren zijn in alle openheid op zoek naar een partner, vogels zijn eenvoudig naar een voerplek te lokken en bomen tonen hun van alle opsmuk ontdane karakteristieke vormen. Alleen ontbreekt het licht om er iets moois van te kunnen maken. Donker, grauw en saai, dat zijn onze winters. De enkele keer dat er sneeuw valt en blijft liggen, is elke camera in Nederland buiten te vinden. Niet voor niets weten we met zijn allen nog precies de data van de witte dagen van de afgelopen vijf tot tien jaar.

Maar als het sneeuwt, dan is het ook prijs. De witte deken onttrekt een boel viezigheid aan het oog en nooit was het zo eenvoudig patronen en vormen te ontdekken en fotograferen. Tijdens de sneeuwbui kan er nog geëxperimenteerd worden met sluitertijden. Buiten spelen en je kind voelen was nog nooit zo leuk.

De zon komt (als ie komt) lekker laat op, dus geen slaaptekorten. Even na het werk naar buiten gaan is er niet meer bij, dan is het al donker. Even voor het werk naar buiten gaan is er niet meer bij, dan is het nog donker. De ergste dagen zijn de dagen waarop je nog in het donker naar kantoor rijdt, weer in het donker naar huis rijdt en niet eens zeker weet of het die dag wel licht is geworden. Next.

Koude witte winters zijn zeldzaam in onze contreien. Voor dit soort grafische opnamen moet je daarom meestal naar het buitenland. Fotograaf: Marijn Heuts

Nummer twee: Klapperrrrrr…van de week!

Op twee: lente. Na de lange en grauwe winter is het een verademing als in het vroege voorjaar de eerste blaadjes aan de bomen komen, de heikikkers ploppen, de sleutelbloemen en anemonen ons opvrolijken met hun uitbundige fleurnis en van Spaanse costa’s teruggekeerde overwintervogels maar één ding in hun koppies hebben: voortplanten. Niks lekkerder dan dat eerste biertje op een zonnig terras of een lange wandeling door een nog nawinters zompig natuurgebied.

Gaandeweg komen er meer bloemen bij, insecten bevolken het nieuwe groen en speelse vosjes en dasjes komen voor het eerst de wijde wereld verkennen, samen met afzichtelijke uilskuikens en allerhande grootgebekte zangvogels. Nadeel voor ondergetekende is dat ook het gras zo nodig moet bloeien en de overweldigende blijdschap van het lentezijn besmeurt met slijm uit ogen, neus en mond. Hooikoorts dus.

Ook de keuzestress neemt toe. Als alle onderwerpen zich tegelijk aandienen, moet je kiezen wat te fotograferen en wat te laten liggen tot volgend voorjaar. En uiteraard pakken die keuzes altijd verkeerd uit. Een luxeprobleem.

Nummer een: Herinnert u zich deze nog?

Al jaren een evergreen: herfst. Als de temperatuur daalt, je het vocht in de lucht kan ruiken, de blaadjes kleuren en de heide ontkleurt, de bloemen verwelken, dan kom ik tot bloei.

Paddenstoelen schieten als zichzelf uit de grond, edelherten brullen het al auto-urinerend uit van bronstig genot, zeldzame trekvogels duiken her en der op om net zo snel weer te verdwijnen, en ineens krijgen we zin zo’n gezellig huisje in de natuur te boeken.

Kleine momenten van ultiem geluk. In Mart-Smeets-trui een lange wandeling maken door in warme najaarstinten gestoken bossen. Nootjes verzamelen die je toch nooit op eet. De geur van zwammen diep inhaleren terwijl je een loodgieter zou bellen als het thuis zo rook. Duiken in bergen gevallen blad. Ademwolkjes uitblazen die maar geen cirkeltjes willen worden. Warme chocomel met vel, of een bockbiertje met bitterballen voor de gevorderde.

Onderwerpen genoeg, maar niet teveel. De zon komt niet te vroeg op maar ook niet te laat. Onstuimige herfstwinden maken het weer veranderlijk, met afwisselend de meest dramatische luchten van het jaar en kalme mistige ochtenden. Als het met bakken uit de hemel komt is het heerlijk de oogst door Photoshop te halen met een dampende kop koffie naast het beeldscherm en de regen kletterend op de ramen. Duurt zo’n natte periode te lang, dan is er altijd nog het tegen beter weten in uitkijken naar de aanstaande witte winter. Een en al positiviteit onder natuurfotografen terwijl de rest van Nederland met chocola, pillen en zonnebank de even traditionele als onvermijdelijke herfstdepressie buiten de deur probeert te houden.

En het mooiste, vanaf de herfst gerekend is die vermaledijde zomer verder weg dan ooit. Voorlopig hoef ik me dus niet druk te maken om hooikoorts, grote donkergroene vlakken en veel te warme ochtenden.

Terwijl ik dit met een grijs op mijn smoel, want buiten is het herfst, zit te schrijven, roept mijn oudste dochter: papa, waar gaan we volgende zomer op vakantie? Zucht.

Geef een reactie

5 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

5 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Marijn Heuts

Marijn Heuts

Marijn Heuts is een natuurfotograaf die met een creatieve insteek zowel landschappen, dieren, planten als abstracten fotografeert.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: