Dieren fotograferen. Resultaten afdwingen of juist niet?

Ik ga ze toch wel vinden?

De Stille Kern is een prachtig gevarieerd gebied in Zuidelijk Flevoland met bijna alles wat de Oostvaardersplassen heeft mét de mogelijkheid tot ongelimiteerd struinen buiten de paden! Ik ben om half zes opgestaan om vooraf het gebied uitgebreid te verkennen en vooral te onderzoeken waar de kudde konikpaarden loopt: de parel in de kroon van dit mooie gebied.

Onder het genot van een concert van loofzangertjes, fiets ik over de met dauw beklede paden langs de prachtige met riet gezoomde meren van dit eldorado. Wielewaal en appelvink zijn de eerste ontdekkingen meteen na de parkeerplaats. Een damhert steekt het pad over. Nu op zoek naar de paarden. Na een half uur nog geen paard gezien en zelfs de uitwerpselen van de paarden die ik zie lijken oud. “Ik ga ze toch wel vinden?” vraag ik mezelf af.

Dit gaat toch niet mijn eerste mislukte workshop worden?

Ik check google maps of ik alle paden gehad heb en vind nog één sectie van het grote gebied dat ik nog niet gezien heb, maar vind na een uur zoeken nog geen paarden!

“Wat te doen?”, vraag ik me af. “Kan ik mijn wens om paarden te bieden en nu te vinden loslaten en het overlaten aan wat zich tijdens de workshop zal aandienen?”

Na de vele workshops die ik inmiddels heb mogen geven heb ik geleerd dat geen enkele workshop hetzelfde is en dat de kracht en succes van een workshop vaak juist ligt in het niet weten wat er gaat gebeuren.

“Dus, je kan het maximale doen ter voorbereiding en dan is het loslaten.” concludeer ik. Geen paarden dus.

De groep druppelt binnen. Tijdens het gebruikelijke voorstelrondje regent het nét iets te hard om naar camera-instellingen te kijken en besluit ik de intro af te breken en voort te zetten zodra het droog is. “Dit gaat toch niet mijn eerste mislukte workshop worden?” Denk ik nog even.

We lopen het gebied in waar, meteen na 20 meter, zich een beeldig puttertje presenteert en lang blijft poseren. Ik zie blije gezichten.

Eerst 10 minuten rust!

Verderop, onder een bladerdek van wilgen, zet ik de intro voort en de groep pakt alles snel op.

Bij een meertje aangekomen besluit ik de groep voorzichtig naar de oever te begeleiden, zodat we daar eventueel vertoevende dieren niet verstoren. Een paar groene kikkers springen het water in en in plaats van meteen te gaan zoeken naar wat zich daar verder aandient, vraag ik om tien minuten rust. “Laten we hier gewoon even gaan zitten en kijken wat er gebeurt; wat zich wil presenteren” stel ik voor.

Na vijf minuten vliegen er al 5 libellen rond en zien we hun favoriete landingsplekken vlak voor ons. Tientallen groene kikkers beginnen actief te worden. En wanneer ik “onhandig” fladderende libellen zie opstijgen met glimmende vleugels, dan weet ik dat ze daar uit hun larvehuidje kruipen.

Bijna te mooi!

Langzaam aan dijt de groep uit als ze, een voor een, rustig en zwijgend af gaan op wat hun aantrekt. Twee zitten bij een landingsplek van libellen. Een ander fotografeert de zojuist uit het larvenhuidje gekropen libelle en een ander juist weer de achtergebleven huls. Een jonge cursist ligt op zijn buik groene kikkers te fotograferen en er worden prachtige foto’s gemaakt van atalanta vlinders.

De bewolking is dun en de getemperde zon geeft prachtig diffuus licht. Er staat een licht briesje dat de warme morgen verkoelt.

Ik merk dat ik de paarden vergeten ben en me helemaal overgegeven heb aan wat de dag zou brengen. De 10 minuten rust gaf een overgang van plannen, controle en willen weten hoe het zou lopen, naar volledig enthousiasme en overgave voor wat er was. Het klopte ineens helemaal! En iedereen was in zijn element.

Tijdens die realisatie zie ik een soort waas links in mijn ooghoek. En als ik goed kijk zie ik in de verte een beweging. Gekaderd tussen de donkere hoge bomen, zie ik in aan de horizon, op de iets hoger gelegen brede vlakte, in volle galop een enorme kudde van minimaal 100 konikpaarden de hoek om het gebied in komen denderen. “Daar komen de paarden!” roep ik uit. Dansende manen, stofwolken, hengsten, merries, veulens… het was bijna te veel, bijna te mooi!

Boven verwachting

We hebben een kwartier gewacht tot de hele kudde hun plek gevonden had op de vlakte en rustig stond te grazen. Daarna heeft de groep op gepaste afstand de vele facetten van zo’n kudde paarden kunnen fotograferen.

Na een tijdje kwam de kudde weer in beweging en zodra ze op de lager gelegen drogere gebieden kwamen gingen ze een voor een rollen, hetgeen stofwolken creëerde in het tegenlicht.

Toen ik zag dat 2 paarden vooruit liepen richting de overkant van de plas waar we zojuist gezeten hadden riep ik de groep op om terug te gaan naar dezelfde plek omdat ik het idee had dat de hele kudde wel eens naar het water zou komen en dan recht voor ons aan zou komen. En dat gebeurde.

Ik wees de groep op de af en toe aflatende wind, hetgeen de rimpels van het water deed verdwijnen en de reflecties van de paarden tevoorschijn toverden.

De volgende uren bleef de kudde zich heel langzaam verplaatsen aan de overkant, langs het water waar we, op zo’n 15-20 meter afstand zittend en in alle rust, ons helemaal uit konden leven op alle actie. Meer smiles. En geen onweer.

En wat kan ik nu concluderen? Dat ik niets meer hoef voor te bereiden? Alles op zijn beloop kan laten? Dat denk ik niet. De intentie en de wens voor het beste resultaat mogen blijven. Ontspanning en overgave vind ik daarna echter wél cruciaal. Uiteindelijk leert ook deze ervaring ons dat alles ons toevalt.