Durf te vertragen

Naar buiten

Op het moment van schrijven van deze column zit mijn reis er nog niet op. Terwijl de regen en wind vol tegen de camper beukt, zit ik lekker warm in mijn camper. Eindelijk pak ik de tijd om de foto’s die ik tot nu toe heb gemaakt op mijn laptop te zetten. Ik was er nog niet aan toegekomen. Het is hier zo indrukwekkend mooi en ik geniet de hele dag van het buiten zijn. Sneeuw, hagel, volop zon: ik heb het allemaal voorbij zien komen en het maakt het ruige landschap steeds weer anders. Het licht is geweldig en mijn fotografenhart gaat hier echt wel sneller van kloppen. Om de haverklap zet ik de camper ergens stil voor een wandeling of een foto. Als fotograaf schiet die NC500 voor geen meter op!

Haast

Daar zit voor mij wel een valkuil. Vanaf het moment dat ik besloot de NC500 te rijden, was ik bezig met hoeveel tijd ik daarvoor nodig zou hebben. Het internet staat vol met alle “must see” plekken die je langs de NC500 tegenkomt, zoals de iconische brug bij Kylesku bovenaan deze column. Watervallen, rivieren, stranden, bossen, bergen, ruïnes en allemaal de moeite van het bekijken en fotograferen waard. Op Google Maps markeerde ik ze allemaal als favoriet. Meer dan honderd plekken werden het.

Op één van de eerste dagen, liep ik al vast in mijn fotografie. Bij een waterval lieten zowel waterspreeuwen als grote gele kwikstaarten zich volop zien, het licht was mooi en de waterval indrukwekkend. Dus wilde ik alles fotograferen. Maar ik moest ook door, want er was nog zoveel meer te zien. Opgejaagd en onrustig als ik was, kwam ik niet tot de foto’s die ik zo graag wilde maken. Genoeg mogelijkheden, prachtig licht, maar geen rust in het koppie.

Stoppen met denken

Ik stopte mijn camera weg. Dit ging niet werken. Als ik foto’s wilde maken, had ik rust en ruimte nodig. Ik ging met mijn rug tegen een boom zitten en sloot mijn ogen. Minutenlang zat ik daar. Alle gedachten liet ik wegstromen en maakte plaats voor het hier en nu. Daar realiseerde ik wat ik eigenlijk al wist: De NC500 is geen doel op zich, het is een middel. Naar buiten gaan, mooie dingen zien én beleven en me volledig onderdompelen in de fotografie. Ik wil stoppen met denken aan wat ik allemaal nog moet doen en waar ik allemaal nog naar toe wil. Het is niet erg als ik niet de hele NC500 rijd. Genieten van de dingen die ik wèl zie. Beleven, ervaren, er zijn! Ik hóef niet de bekende bezienswaardigheden te fotograferen, ik wil fotograferen wat ìk zie.

Vertragen

Ik besloot op dat moment bewust te gaan vertragen. Echt de tijd nemen om op te gaan in de omgeving, niet alleen kijken, maar ook zien en voelen. Ik zag waar het paartje waterspreeuw een nest aan het bouwen was, hoe de grote gele kwikstaarten voedsel zochten en badderden. Ik nam de tijd en ruimte om een stap terug te doen en opnieuw naar mijn beeld te kijken. Echt tijd voor die ene foto waarbij voor mij alles klopt en waar ik oprecht blij van word. Een heerlijk moment van bezinning en het maakte mijn reis anders: waardevoller, dieper, intenser. Een innerlijke reis op één van de mooiste plekken op de wereld. Een plek die voor mij past in de reis die ik nu maak.

In het hier en nu

Het is verrassend hoeveel tijd je hebt als je gaat vertragen. Vertragen levert mooie dingen op, meer rust en ruimte en dat voelt heerlijk! Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat ik dat eigenlijk wel wist. Ik geniet al van de dingen die gebeuren en toch laat ik me door mijn passie en enthousiasme verleiden om alles te willen doen en overal te willen zijn. Een soort FOMO (fear of missing out). Maar juist als je in het nu bent, je omgeving, reis en leven écht beleeft, het “denken” los kunt laten, hoe kun je dan iets missen?

Hoe zit dat bij jou? Durf jij te vertragen? Laat het hieronder weten in de reacties!