Menu

Onderdeel van Pixfactory

Een ode aan Thaise kleuren

Dit keer geen uitgebreid reisverslag. Geen ingewikkelde weetjes over libellen. Ook geen maatschappijkritische opmerkingen. Of misschien enkel even helemaal op het einde… misschien. Neen, gewoon simpelweg een ode aan mooie kleuren. Aan de soms overdreven aanwezigheid van kleurenpracht in Thailand. Een maand lang hebben m’n vriendin en ik daar rondgetrokken op zoek naar libellen en juffers, en steeds opnieuw werd ik verrast door het begrip kleur. Er is tegenwoordig al zoveel lelijkheid, laten we even de mooiheid vieren. Oeps, bijna toch weer maatschappijkritisch bezig…
Ceriagrion cerinorubellum
Een tropische kleurenpracht… een uitgekleurd mannetje Ceriagrion cerinorubellum. Fotograaf: Filip van Boven

Een juffertje vol kleur

Ja, de eerste soort is al meteen een mondvol… Ceriagrion cerinorubellum! Dat is natuurlijk de wetenschappelijke, Latijnse benaming. Gelukkig heeft deze ook een Engelse benaming, al dekt die eerlijk gezegd niet helemaal de lading: Bi-colored damsel. Vrij vertaald is dat dus de Tweekleurige juffer. Waarschijnlijk benoemd door een Engelsman met een ietwat visuele beperking, nietwaar? Ik tel toch heel wat meer kleuren… Maar de reden waarom ik deze juffer als eerste onder de aandacht wil brengen, is om zijn voornaam. Wij hebben hier in België en Nederland namelijk ook een Ceriagrion: Ceriagrion tenellum oftewel de koraaljuffer! Je weet wel, het knalrode juffertje met de knalrode poten. En dus ook een prachtige, felgekleurde juffer. Moet je dan echt naar Azië om kleurenpracht te zien? Is het dan zo anders en waarom?

De opvallende gele poten van Copera marginipes. Fotograaf: Filip van Boven

Amai, ’t is hier donker

Het valt waarschijnlijk niet op aan bovenstaande opname, maar het fotograferen van juffertjes in de schaduw gaat er iets anders aan toe dan hier in de lage landen… De eerste keer is het even schrikken. ISO1600, f4 en nog altijd maar een sluitertijd van 1/30sec… hoe kan dit nu? Wel, we zitten hier in de ‘evergreen forests’ met een aantal goed ontwikkelde lagen: grote met kleinere bomen eronder, en daaronder dan weer grote struiken en kleinere struiken. Het nochtans steeds aanwezige en talrijke zonlicht geraakt maar heel moeizaam door al die verschillende lagen en dus tot op de bodem. Onze ogen passen zich snel aan, maar onze camera denkt er even anders over… die vindt het maar verschrikkelijk donker hier. De juffer hierboven is een mannetje Copera marginipes, en kan ik vrij vertaald uit het Engels een ‘gele breedscheenjuffer’ noemen. Met z’n opvallend gele poten onder aan z’n lijf bengelend, vliegt hij over de donkere bosbodem. Lokt hij er vrouwtjes mee, of schrikt hij er andere mannetjes mee af? Het belang van opvallende kleuren begint duidelijk te worden…

Coeliccia poungyi… een zwarte juffer met enkele opvallende kleuraccenten. Fotograaf: Filip van Boven

Lichtjes in de duisternis

De ‘Echte libellen’ zijn over ’t algemeen ware zonnekloppers. Langs de beschaduwde kanten van riviertjes en watervallen maar ook op de donkere paadjes ernaar toe, vinden we dus eerder juffers. Grote en kleine, fragiele en stoere… maar ze hebben bijna allemaal 1 ding gemeen: opvallende kleurenvlakken. En die verschillen van soort tot soort. Zoals eerder aangetoond bij de gele breedscheenjuffer zijn het soms enkel de poten, bij anderen liggen die gekleurde aandachtspunten elders. Zoals bij deze Coeliccia poungyi, een ietwat grotere, stoerdere en struisere juffer. De vlekken op z’n borststuk zijn niet alleen buitengewoon groot, maar ook nog eens prachtig azuurblauw gekleurd. En de laatste segmenten op het uiteinde van zijn staart: flashy geel! Fantastisch om te zien hoe ze hun staart omhoog de lucht in steken en dat gele uiteinde als een vuurtoren gebruiken om vrouwtjes te lokken… Een onweerstaanbaar lichtje in de duisternis dus!

Extra opvallen is de boodschap voor deze Juweeljuffer. Fotograaf: Filip van Boven

Opvallen in de zon

Zit alles daar dan in de schaduw? Spijtig genoeg niet… want dat had me heel wat liters zweet bespaard… Net zoals bij de ‘Echte libellen’ zijn er ook heel wat juffers die het harde zonlicht prefereren. Je vindt ze bijvoorbeeld op rotsjes in rivieren of op overhangende plantenstengels op de oevers. Het fotograferen vanuit het water van deze rivieren geeft dan tenminste nog wat verkoeling… Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik heel wat liters zweetvocht over heb om deze adembenemende juffers voor de lens te krijgen hoor! Mij hoor je niet klagen. Kijk maar eens naar bovenstaande Aristocypha fenestrella, uit de familie van de Juweeljuffers. Want wat moet je doen als je in het zonlicht en dus tussen alle andere schitterende kleuren toch nog wil opvallen? Inderdaad, een tandje bijsteken hè. En dan maak je venstertjes in je vleugels die onder de juiste hoek paars oplichten. Als ze vliegen zijn het net paarse knipperlichtjes… Ongelooflijk mooi!

Rhyothemis obsolescens. Fotograaf: Filip van Boven

Beter wordt het niet

Tijdens onze laatste week in Thailand vonden we deze libel nog: een mannetje Rhyothemis obsolescens. En voor 1 keer stel ik niet scherp op de ogen, maar op de vleugels. Kijk naar die structuur, naar die kleuren, naar die magie… Zou ik toch nog eindigen met een kleine maatschappijkritische opmerking? Nee hoor… ik kijk gewoon nog even naar bovenstaande foto en geniet!

Wil je verder lezen over macrofotografie?
Hier zetten we alles over macrofotografie voor je op een rij.

3 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

3 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: