Voor de column wedstrijd in het Natuurfotografie Magazine zijn veel mooie verhalen geschreven. De komende weken publiceren we de eervolle vermeldingen op Natuurfotografie.nl. Deze week is het de beurt aan Bianca Vermeer-Nieuwkerk [red.].
Hoe moeilijk ook, ik ga toch wat gevoelswoorden proberen te omschrijven;
⦁ mono no aware – het besef van vergankelijkheid
⦁ bokeh – wie kent deze term niet??
⦁ wabi-sabi – de schoonheid van imperfectie en vergankelijkheid en het omarmen hiervan
⦁ yugen – het mystieke gevoel dat men ervaart bij het zien van de prachtige natuur en het gevoel hier onderdeel van uit te maken
⦁ miksang – o nee, dat is Tibetaans… kijk hiervoor maar eens naar de column van Roeselien Raimond van 20 oktober 2019
Deze oosterse termen zie en lees ik steeds vaker. Ik vraag me af, is dit nieuw dan? Worden de foto’s mooier als je er een Japanse uitdrukking bij vermeldt? Ik speel al jaren met scherptediepte, en dus bokeh, om mijn detailfoto’s zo veel mogelijk sfeer mee te geven. Vaak ten koste van ‘technische perfectie’, maar dat is dan wel weer heel erg wabi-sabi, toch? En lees ik niet in bijna ieder artikel van natuurfotografen hoe ontzettend genieten het was? Een bijzonder moment in het veld dat ze bijblijft? Dat klinkt dan toch ook een beetje yugen… Een fotograaf is altijd bezig met het vasthouden van één moment in de tijd. Vasthouden aan een moment dat niet meer terugkomt – jawel; helemaal mono no aware!
Eerlijk is eerlijk, ik vind de termen prachtig. Ze drukken zo mooi uit wat je vanachter je zoeker probeert vast te leggen. En zeker de laatste jaren zijn de natuurfotografen hier in Nederland naarstig op zoek naar verdieping, the next level, een verhaal. Dat valt mij echter lastig bij detailfotografie; een verhaal vertellen als je zó ver inzoomt op de natuur? Hoe dan?
Ik heb gemerkt dat de omschrijvingen van deze voor ons nieuwe termen aardig verwoorden wat ik wil als een kijker naar mijn foto kijkt. Een bepaald gevoel. De kijker bepaalt welk gevoel. Bij de openingsfoto van deze column foto kreeg ik onder andere de opmerking; moody. Precies! Dromerig, maar sober. Op deze manier kan ik toch een ‘verhaal’ vertellen. Zonder woorden. Zonder Japanse kreten. We hebben als natuurfotograaf zó veel mogelijkheden om sfeer of indruk mee te geven aan onze tweedimensionale plaatjes! Hebben we daar écht Japan voor nodig?
Termen uit verre oorden, quotes of haiku’s ter begeleiding van je foto. Of ga je liever aan de slag met de inhoud van de foto zelf? Hoe ga jij NXT LVL?
20 reacties
Heb het stukje met aandacht gelezen en natuurlijk ook de reacties. Het ‘ons kent ons’ weet wel raad met Egon maar ergens heeft hij gewoon een punt. Voor veel mannelijke natuurfotografen is zijn reactie kraakhelder 🙂 Wat ik ervan vind? Laat ik het zo schrijven, vrouwlief en ik doen het huishouden al tientallen jaren samen. Dus ook de was ophangen en opvouwen. Jarenlang heb ik bestudeerd hoe vrouwlief dat doet omdat ze mij doen en laten daarin altijd wel corrigeerde. Even aan de mouwtjes van het shirt trekken na het ophangen en ook de onderkant niet vergeten en vooral niet vergeten voor het ophangen er even flink mee te wapperen. Bij het opvouwen van de was, ook weer ff flink wapperen, even nog een paar klopjes op de strak opgevouwen kledingstukken. Hand- en theedoeken opvouwen eender, precies zoals zij het doet maar ze weet het, ze kijk en dan doet ze het ineens precies andersom. En hoewel ik van mijzelf weet dat ik het perfect doe, doet vrouwlief nog steeds dezelfde correcties als vroeger toen ik er nog wat onervaren in was 🙂 Met natuurfotografie ook zo, vrouwen kijken en doen nu eenmaal anders dan mannen en dan is het begrip: ‘NXT LVL’ (heb 4x naar boven moeten scrollen om te zien hoe je het schrijf) veel interessanter dan het oude suffe natuurfotografie dat altijd voorbestemd was aan oude mannetjes, vrijwel altijd met baard, groene kleding en geitenwollensokken. De tijden veranderen, de vrouwelijke fotograaf is in opkomst en, eerlijk is eerlijk, ze zijn er goed in. Een heel andere kijk op de natuur dan de man en dat heeft denk meer met ‘romantiek’ van doen dan met jagen en haantjesgedrag. Ik kan het wel waarderen en vind bovenstaande column prima geschreven. Qua fotografie boeit het me niet zo en denk meer in de trend van: ‘zouden ze ook zo smaken als ze kraken’. Het besef dat ik wel mono no aware, geen bokito, wel wat wabi-sabi maar er niet over te yugen ben zegt niets over mij. Ben meer van het Ikigai en daarom zeg ik maar tegen Egon gewoon in Nederlandse termen: ‘er is geen kruid tegen gewassen’ 🙂 Wij houden het maar bij de geitenwollensokken want hoe ik ze bij de was ook ophang, vrouwlief keurt ze geen blik waardig. Er is een oud Japans gezegde: ‘als het zo ver is dat stenen kunnen zwemmen, zullen blaadjes zinken’. Oftewel ‘de sokken erin zetten’ maar af en toe wel stiekem kijken. En zo vind ik het al met al een leuke en creatieve column. Proficiat!
Groet Kees
Dankjewel Kees,
Erg leuk, zo heb ik de column ook geschreven; ik zie verschillende ‘stromingen’ ontstaan binnen de natuurfotografie. Of er verschillen zijn tussen mannelijke en vrouwelijke fotografen? Vast wel, net zo als in het gewone leven. Niets menselijks is de fotograaf vreemd ? Ik zie echter ook mannen steeds weer andere invalshoeken uitproberen. Deze column is gewoon een reactie op wat ik zie (en soms dus ook zelf doe). En ik denk dat het logisch is dat er steeds weer meer wordt “geëxperimenteerd”. In de schilderkunst gebeurde hetzelfde; van getrouw naschilderen naar eigen impressies. En alles wat daar tussen in zit. Nogmaals dankjewel voor je reactie, groetjes Bianca