Hoewel dit waarschijnlijk voer is voor menig therapeut en het ongetwijfeld ergens vandaan komt heb ik er geen last van. Ik ben geen meeloper, geen trendvolger en zeker ook geen -setter maar ik ben uniek. Dat klinkt arroganter dan het is, we zijn tenslotte allemaal uniek en de kunst is je authenticiteit te bewaren. Natuurlijk moet je je aanpassen en zijn er manieren, lees regels, uitgevonden om mee te draaien in de maatschappij en dat doe ik ook (meestal) keurig.
Innerlijk kind en verwondering
Mijn innerlijke kind is nog aanwezig en al laat ze me regelmatig struikelen en keihard onderuit gaan, ik omarm haar omdat ze me nog steeds laat verwonderen en beleven. Ik kan echt met kinderlijk enthousiasme de natuur in gaan en steeds met een verfrissende blik naar al het moois kijken. Van een druppel na een regenbui tot een streepje licht in een donker bos tot de kleine en de grote beestjes, ik hou er zo van en geniet er ook van.
Dat kleine meisje in mij zorgt er ook voor dat ik regelmatig in een fantasiewereld leef en wakkert mijn creativiteit aan. Ik heb altijd verhalen in mijn hoofd en heb daar beelden en tekst bij.
Ik hou ervan als mijn foto’s net iets anders zijn. Dat doe ik niet bewust maar door naar mijn onderbewuste te luisteren blijf ik bij wat ik zelf mooi vind. Ik denk ook dat je alleen op die manier een eigen stijl kunt ontwikkelen. Met de nadruk op ontwikkelen, die kun je niet bedenken of in scène zetten.
De beleving wil ik graag vastleggen. Soms lukt dat beter dat anders. Juist omdat ik het wil beleven en ervaren heb ik een flow nodig om dat op beeld te vertalen. En dat is mijn flow, niet bepaald door een ander of het voor de hand liggende, of hoe het hoort, dan werkt het voor mij niet.
De invloed van social media en toch je eigen ding doen
Door social media zie je snel wat hip en happening is. Dan is het verleidelijk om met de meute mee te gaan. Het werkt aanstekelijk om foto’s te zien van onderwerpen die op dat moment spelen in de natuur. Ik heb er niets op tegen om daar dan ook naar op zoek te gaan echter wil ik altijd liever iets anders maken dan wat iedereen heeft. Liever links dan rechts dus.
Zo was ik ook aangestoken door het zien van foto’s van de wildbronst en kwam ik in een tweestrijd terecht. Want ik wilde absoluut niet op de wildbaan terecht komen tussen het fotografen- en statievenvolk. Met zijn allen op een rijtje wild schieten is niet mijn manier om in een flow terecht te komen.
Dus ging ik op de bonnefooi met een beetje hulp van Google naar de Veluwe en ben ik uiteindelijk op de gok bij een wildscherm gaan staan waar eerst niets te zien was. Toen ik daardoor bijna in mijn eentje stond en een grote geweibaas met gevolg uit het bos kwam lopen kon mijn dag niet meer stuk en heb ik toch mijn wildfoto’s kunnen maken. Die ervaring was onvergetelijk.
Ik had geluk maar voor hetzelfde geld was ik door mijn eigenwijsheid met niets thuisgekomen. Nu voelde het als een verdiend kadootje.
Fotograferen met je onderbuik
Op het moment is een dagdeel fotograferen bij een roofvogelworkshop erg in trek. Omdat uilen en roofvogels een heel speciaal plekje hebben bij mij ging ik dus ook een ochtend met de camera naar Lunteren.
Al vond ik het fantastisch en indrukwekkend, ook daar wilde ik het net even anders doen. Dus toen de uilen gingen vliegen tegen een mooie groene achtergrond lag ik als enige plat op mijn buik met een nekverrekking om de bewolkte lucht als achtergrond te krijgen en zodoende high key foto’s te maken. Nu weet ik dat ik daar echt niet de enige in ben, toch had ik iets andere foto’s dan de anderen op dat moment en bleef ik dicht bij mezelf.
Wanneer ik met een stel naar het strand ga om te fotograferen vind ik dat beregezellig. Of de anderen dat met mij ook vinden betwijfel ik, want ook daar ga ik niet met mijn statief ertussen staan en zal het eruit zien dat ik als een kip zonder kop van links naar rechts stuiter, op mijn buik lig en op mijn hurken en juist wel of juist niet tegen de zon in fotografeer. Geen idee wat ik aan het doen ben want ik laat me verrassen door wat het kind in mij ontdekt op dat moment op het strand. Om vervolgens thuis te komen met (bewogen) vogels, schittering op een schelpje of een niet door de regel van derden geaccepteerde compositie. Ik doe maar wat maar altijd geleid door dat kleine meisje wat zich laat verwonderen.
Dat ik onderscheidend ben of anders in wie ik ben en met mijn foto’s hoor je mij niet zeggen. Ik weet dat dat niet zo is. Maar Mam, het is best goed gekomen allemaal, ik ben eigen en wijs, ik mag het zelf weten en daar ben ik trots op.
16 reacties
Wat een heerlijke blog, wat heb je dat ontzettend goed omschreven, en bij vlagen heel herkenbaar voor dit eigenwijze jongetje. En daarbij prachtige foto’s. Ik ben fan van je. Groet Peter
Wat fijn om te horen Peter! En koester dat jongetje maar, daar komen mooie dingen vandaan 🙂
Dankjewel voor je fijne reactie!
Klinkt bekend, leuk beschreven. Ik maak ook foto’s van de gangbare thema’s, maar probeer dan toch de dingen “anders” op beeld vast te leggen. Geeft leuke reacties, maar blijft wel eens moeilijk, dat is mijn uitdaging.
Leuk dat je het ook herkent!
En zo lang “anders” dicht bij jezelf blijft kan het niet moeilijk zijn toch?
Dankjewel voor je reactie!
Herkenbaar en tegelijk verfrissend! Eigenlijk net als jouw foto’s 😉
Wat een heerlijk compliment Karin, dankjewel! 🙂