Interview Dirk-Jan Steehouwer

Interview Dirk-Jan Steehouwer

Vertel eens wat over jezelf, wie is Dirk-Jan, hoe ben je begonnen met fotografie?

Ik ben Dirk-Jan Steehouwer, 51 jaar en een echt buitenmens. Ik trek graag de natuur in voor mijn grootste passie, natuurfotografie.
Ik ben opgegroeid en woonachtig in het mooie Noordwijk aan Zee. De kust heeft voor mij een enorme aantrekkingskracht. Het strand, de zee en de lucht, nooit zijn deze hetzelfde. Tijdens de code rood zondag in februari ben ik natuurlijk even naar het strand gegaan. Alsof ik op Spitsbergen of de Lofoten was aanbeland.
Na mijn studietijd kocht ik mijn eerste spiegelreflex. Mijn enthousiasme ontstond bij het fotograferen van imposante bergen en gletsjers in Zwitserland. Tijdens mijn duikreizen in Maleisië begon ik met onderwaterfotografie. Onderwaterhuizen, externe flitsers, de M-stand, bediening van onder water onherkenbare knopjes, ik maakte het mijzelf niet gemakkelijk. Maar het was een fantastische leerschool. Het reis- en fotografievirus kreeg me flink in de greep, waardoor ik de hele wereld over ben gereisd.. Floortje zou er jaloers op worden. Van Orang-oetangs in Borneo, de ongerepte Amazone-gebieden in Peru, waar ik tijdens een voettocht door de jungle oog-in-oog stond met een Ocelot en op een vlot over een oxbow-meer peddelde. De Braziliaanse Pantanal, waar ik de kaaimannen bijna kon aanraken. Slapen in een tentje in de desolate Kalahari woestijn in Botswana, waar ik de leeuwen ’s nachts hoorde brullen over de vlakten en olifanten naast mijn tentje stonden. Oeganda, de parel van Afrika, waar ik letterlijk op armlengte zat van berggorilla’s en chimpansees (zo dichtbij kwamen ze). Kenia, waar ik getuige was van de gnoe migratie. Het prachtige Zambia, waar de olifanten letterlijk aan je voordeur staan, tot een heuse expeditie reis met 10 personen rond het Arctische Svalbard, waar ik de ijsberen recht in de ogen kon kijken. Onvergetelijke momenten waarvan mijn natuur- en fotografiehart op hol slaat.

Wat ga jij doen als de lockdown voorbij is?

Vóór de pandemie had ik juist besloten minder te gaan werken als accountant, om meer tijd te besteden aan mijn fotografiebedrijf. Dat alles werd abrupt stilgezet. In samenwerking met een Nederlandse reisorganisatie begeleid ik fotoreizen naar Costa Rica, volledig gericht op natuur- en wildlifefotografie. Vorig jaar ging deze reis niet door en ook mijn fotoreis naar Madagaskar voor een Engelse reisorganisatie, werd last-minute gecanceld. Er zijn ergere dingen, maar zo lang zonder begeleiding van fotoreizen is voor mij een straf. Zodra het weer kan, ga ik mijn fotoreizen naar Finland en het Beierse Woud weer aanbieden, en wordt ook de Braziliaanse Pantanal toegevoegd. Ik sta te popelen om deelnemers weer mee op reis te nemen.

Welke foto is jouw favoriet en waarom juist deze?

Favorieten zijn vaak foto’s welke mij terugbrengen naar de emotie van het moment dat ik ze maakte: zoals een roedel wolven die plotseling begon te huilen, of toen ik met een vriend berggorilla’s fotografeerde in Oeganda. We waren beiden geëmotioneerd door die ervaring. Dat we even in het domein van deze prachtige dieren mochten zijn. Recent las ik dat de mannelijke gorilla van de groep was gestroopt. Dat maakt mij verdrietig en mijn foto’s van toen nog waardevoller.

Heb je een anekdote die je wilt delen?

Tijdens een familietripje naar Toscane ging vanzelfsprekend mijn camera mee. Fotografie was geen hoofddoel, maar mijn camera thuislaten was geen optie. We kwamen langs een bekende fotoplek met cipressen. Bij het zien van het door mij aangeprezen landschap, werd ik meewarig aangekeken…. “Rijden we hier nou voor om? Ga je hier vroeg je bed voor uit?”, waren enkele reacties. Gelukkig weet ik beter…..

Je hebt veel gereisd en begeleidt ook fotoreizen in het buitenland. Dat kan nu natuurlijk niet, hoe verleg jij je grenzen dichterbij?

Ik beweeg nu mee met de seizoenen en probeer daarbinnen nieuwe dingen uit. Vaak dicht bij huis, maar ontdek daarnaast ook nieuwe stukjes Nederland. Hoe heb je jezelf ontwikkeld als fotograaf, waar haal je inspiratie vandaan? De fotografie heb ik mij grotendeels zelf aangeleerd. Veel lezen, doen, en zo mezelf verbeteren. Meegaan met fotoreizen was ook waardevol: elkaars foto’s bekijken en leren van een ander. Dat brengt nieuwe inzichten. Tijdens mijn eerste safarireizen wilde ik een dier close-up fotograferen. Nu let ik meer op de plaats van het dier in zijn leefomgeving. Naast wildlifefotografie doe ik nu ook meer landschapsfotografie, dat geeft mij rust. Social media en ook bijvoorbeeld de PiXperience geven mij weer nieuwe uitdagingen. Zo speel ik nu meer met lange sluitertijden, dubbele belichting en filters. Die ervaring maakt me een meer allround fotograaf.

Wat is jouw ultieme fotobeleving?

Verbinding voelen met de natuur. Hoe meer ‘remote’ een gebied is, hoe mooier ik het vaak vind. Luxe is dan ondergeschikt aan de locatie. National Geographic fotograaf Adriano Gambarini zei ooit tegen me: “Dirk-Jan, don’t forget, a simple life is not the same as a poor life”. Geweldige uitspraak. Bij geluksmomenten denk ik terug aan avonden in een simpele fotohut op de grens van Finland/Rusland. Het licht in het taiga landschap dat met de minuut veranderde, en de plotse ‘verstoring’ van stilte door een beer. Of aan Svalbard, verstilde fjorden met alleen geluid van vogels en krakend ijs, vergezeld van prachtig Arctisch licht. Daarover gesproken…… het noorderlicht is mijn favoriete natuurverschijnsel. Magische schoonheid!

Waar ben je het meest trots op en heb je een doel voor ogen?

Trots dat National Geographic Benelux mijn foto van de duikende ijsvogel als winnaar uitriep in de categorie ’Dieren in het Wild’. Publicatie in het National Geographic magazine is natuurlijk geweldig! En ook dat ik bij de Frans Lanting Award met de giraffen in de Masai Mara op de cover van het boek ‘Beeldverhalen’ van het WNF mocht prijken, was een enorme eer. In de toekomst wil ik mijn fotografiebedrijf verder ontwikkelen. Ik hoop daar nog meer samenwerkingen en bestemmingen aan toe te voegen. Bijdragen aan de ontwikkeling van enthousiaste natuurfotografen spreekt mij erg aan en daar lenen mijn begeleide fotoreizen, maar ook fotoworkshops en coachingstrajecten zich uitstekend voor.

Je hebt veel gezien en vastgelegd, heb je nog een bucketlist?

Ik heb inderdaad het voorrecht gehad om op veel unieke plekken te mogen fotograferen. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Blijft er nog wat te wensen over….? Natuurlijk, want er is zoveel moois te ontdekken! IJsland, Equador, Alaska…… Maar net zo graag wil ik locaties, waar ik al eerder ben geweest, opnieuw bezoeken. Liefst met een groepje medefotografen. Maar het hoeft niet ver weg, ook dicht bij huis zijn mooie plekken te vinden.

Wat is jouw drive, wil je de kijker iets vertellen met je beelden of maak je ze voor jezelf?

Vanzelfsprekend geniet ik van mijn eigen foto’s. Niet iedereen heeft echter het voorrecht om in de vrije natuur beren, toekans of mooie landschappen te fotograferen. Die natuurbeelden wil ik graag bij mensen brengen. Soms hangen ze zelfs letterlijk bij mensen thuis aan de muur! Daarnaast gaat het tegenwoordig vaak om economische groei en de macht van het grote geld. In Murchison Falls NP in Oeganda heb ik gezien hoe men begon met olieboringen, in een prachtig stuk wilde natuur vol giraffen en olifanten. Hetzelfde zag ik met oprukkende palmolieplantages bij Orang-oetangs in Borneo. Slechts voorbeelden hoe natuur onder enorme druk staat. De nare gevolgen laten zich raden..… Maar kijk hoe belangrijk natuur ineens wordt tijdens deze pandemie, ze is simpelweg onmisbaar. Met beelden wil ik laten zien hoe belangrijk natuurbehoud is.

Wat wil je andere natuurfotografen meegeven?

Als natuurfotografen zijn we ambassadeurs van de natuur. Dus toon respect voor de natuur, bescherm waar mogelijk, en draag dat uit. Dieren en de natuur kunnen niet praten, wij natuurfotografen wel!