Interview Laura van der Burgt

Interview Laura van der Burgt

Wie ben jij, en waarin onderscheid je je van andere fotografen?

Jeetje wat een lastige vragen, Henri! Laat ik beginnen met me voor te stellen. Ik ben Laura van der Burgt, woonachtig in Roosendaal en opgegroeid in Twente. Natuur ontdekte ik doordat mijn ouders vroeger veel fietsten. Achterop bij pa of ma genoot ik dan stilletjes van het prachtige landschap. Ik denk dat hier mijn roots liggen voor natuurfotografie. Toen ik jaren later mijn eerste digitale camera kocht, sloeg de vonk definitief over en was ik verkocht. Ik zocht verdieping via workshops en lezingen en al doende raakte ik meer en meer gepassioneerd. Ik heb een voorliefde voor landschapsfotografie, maar kan ook erg genieten van intieme portretten en macrofotografie. Mijn foto’s zijn vaak kleurig, dromerig en minimaal scherp. Natuurlijk hoop ik stiekem dat ze een beetje onderscheidend te zijn in het enorme aanbod van foto’s die dagelijks voorbijkomen.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? Waarvan zou ik die kunnen kennen?

Mijn meest bekende foto is denk ik “Blue L’Amoon” waarmee ik 2e ben geworden in de categorie planten bij Lowland Photo Contest. Dit is in meerdere opzichten een speciale foto voor mij. Natuurlijk omdat ik ermee in de prijzen ben gevallen, maar ook omdat deze foto een keerpunt in mijn fotografie betekende. Ik heb deze gemaakt met een Lensbaby en sinds die omarming, is het alsof ik in een speeltuin ben beland. Ik merk dat ik hierdoor creatiever kan zijn en lekker de randjes op kan zoeken.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom?

Mijn favoriete onderwerp zijn reflecties en dan vooral de onscherpte en vertekening ervan. Dat vind ik geweldig en daar kan ik me helemaal in verliezen. Een foto zonder het onderwerp scherp af te beelden en alleen de illusie wekkend, is iets waar ik graag mee wil experimenteren. Het zijn dit soort beelden die me nu het meeste raken. Ik vind het daarnaast een uitdaging om mooie foto’s maken in de buurt waar ik woon. Ik ga geregeld naar dezelfde plekken zodat ik mezelf dwing ook andere beelden te maken. Zoals zoveel andere fotografen zou ik graag nog een keer het Noorderlicht willen fotograferen maar ook de Melkweg lijkt me fantastisch om op de foto vast te leggen en te ervaren!

Wanneer ben je tevreden met een opname?

Na een fototocht wacht ik vaak een week zodat ik mijn foto’s wat objectiever kan beoordelen en de emotie is afgezwakt. Ben ik na een tijdje nog steeds blij met een foto, dan is het een toppertje en wordt deze toegevoegd aan het mapje favorieten. Maar een foto is voor mij zoveel meer dan alleen het resultaat. Juist hetgeen dat eraan vooraf gaat, het buiten zijn, het genieten vind ik fantastisch. De intense focus en concentratie waardoor ik even alles om mij heen vergeet en mij in een sprookjeswereld waan, dan is de foto voor mij de ideale vorm van expressie.

Van wie krijg je (opbouwende) kritiek op je foto’s?

Ik ben lid van een enthousiaste en inspirerende natuur-fotoclub waar opbouwende kritiek een missie is en waar we gelukkig veel aandacht besteden aan het geven van feedback. Onderling wisselen we soms ook foto’s uit en geven elkaar dan tips. De meeste input krijg ik van mijn man die altijd vindt dat ik meer met mijn foto’s zou kunnen doen, zoals plaatsen op mijn website en meedoen aan wedstrijden. Tja, dat zou ik inderdaad kunnen doen…..;-)

Wat doe je om je te blijven ontwikkelen als fotograaf?

Het klinkt misschien afgezaagd, maar ik leer nog iedere dag. Bijvoorbeeld door foto’s en fotografen te zoeken, te volgen, die mij aanspreken en te lezen wat hun drijfveren zijn. Zelf houd ik bijvoorbeeld een soort dagboek bij waarin ik ideeën, plannen en voornemens opschrijf, zodat ik er op een goed moment mee aan de slag kan gaan. Op het gebied van inspiratie en creativiteit heeft het boek the Artist’s Way (vind je eigen inspiratie) van Julia Cameron mij enorm geholpen weer een stuk ongedwongenheid in de fotografie terug te vinden.

Fotografeer je projectmatig en zo ja kan je daar iets over vertellen?

Leuk dat je dit vraagt. Toevallig heb ik dit jaar mijn project “Creative Lightscapes” afgerond bij Johan van de Watering. Het onderwerp was een zoektocht naar hoe onscherp een landschapsfoto mag zijn en tegelijkertijd ook nog prettig om naar te kijken. Omdat ik me hierbij beperkt heb tot een klein natuurgebied, was ik verrast hoe leuk het is om je vast te bijten in een onderwerp/gebied en dit helemaal uit te diepen. Het is zeker iets dat een vervolg krijgt.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje? En wat zou je antwoord op die vraag zijn?

De vraag die ik mezelf regelmatig stel is “What’s Next?” als ik weer toe ben aan een nieuwe uitdaging. Maar een pasklaar antwoord kan ik zo 123 niet geven. Ideeën moeten ook rijpen. Alhoewel ik er wel over denk om meer verhalend te gaan fotograferen.