Interview Liesbeth van Vliet

Interview Liesbeth van Vliet

Stel jezelf eens voor, waarom fotografeer je?

Ik ben Liesbeth, geboren op Goeree Overflakkee, opgegroeid op een boerderij met allerlei dieren om me heen en altijd buiten. Na mijn studie Bos en Natuurbeheer ben ik gaan werken voor de Natuur en Recreatieschappen in Zuid Holland en Zeeland. Daar zat ik veel teveel achter mijn bureau wat ik echt niet leuk vond. Toen de mogelijkheid zich voordeed om samen met mijn man Henk te verhuizen naar Spanje, Extremadura, greep ik dit onmiddellijk aan. Daar ben ik begonnen met fotograferen. Eerst om de natuur te registreren en daarna ging ik me er steeds verder in verdiepen door echt goed te leren kijken en te voelen wat er allemaal om me heen gebeurde. Na 10 jaar Extremadura, wonen wij nu sinds begin dit jaar in Frankrijk in de Morvan. Dat is toch net iets dichter bij familie en vrienden.

Wat is je mooiste foto- en wat is het verhaal erbij?

Mijn mooiste foto vind ik nog steeds de Golf in de Rio Almonte, met als titel “verlost”.
Onstuimigheid en rust in één beeld vastgelegd. Hoe deze krachtige golf over zo’n rustig landschap heen raast blijft me intrigeren.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom en wat staat er al jaren bovenaan jouw bucketlist?

Water, in welke vorm dan ook, is zo’n beetje mijn favoriete onderwerp. Het licht, de kleuren, structuren, reflecties. Iedere keer is de stroming anders. Maar ook details in rotsen, bomen en paddenstoelen blijven me boeien. Ik word helemaal blij wanneer ik figuren kan ontdekken tijdens het fotograferen. Of het nu om dieren, planten of mensen gaat, ik zoek steeds weer naar iets extra’s in de foto die ik maak. Eigenlijk raar dat ik nog niet zolang geleden erachter ben gekomen dat deze onderwerpen met figuren me zo raken vanwege het verlies van vele dierbaren, jaren geleden.
Een bucketlist heb ik niet. Ik vind het al prachtig wat ik hier aan natuur om me heen heb. En het mooie is, de natuur laat zich aan mij zien en ik mag ervan genieten.

Wanneer ben je tevreden met een opname?

Ik ben pas tevreden met een foto wanneer het zien ervan daadwerkelijk iets met me doet. Het gebeurt niet vaak, maar wanneer ik een soort van extra hartkloppinkje krijg, weet ik dat het goed is. Verwondering, blijdschap, verdriet en soms angst bij het zien is een teken voor me dat het goed is. Ik word steeds kritischer, vandaar dat ik maar weinig foto’s overhoud. Het gebeurt nog al eens dat ik van één onderwerp een heleboel foto’s maak, steeds in andere posities en gebruikmakend van verschillende belichtingen. Het zijn vaak de eerste opnames die het beste zijn. Ik neem er in ieder geval de tijd voor want je weet maar nooit.

Zou je meer commentaar/reacties/ likes op je foto’s willen?

Op dit moment doe ik veel te weinig met mijn foto’s, ze staan op de computer en dat is het wel zo’n beetje. Ik bespreek wel mijn werk met andere (natuur)fotografen en kunstschilders. Die laatsten kijken anders naar mijn foto’s, zoals ik ook anders kijk naar hun schilderijen. Zij hebben een bredere blik, terwijl ik juist meer gedetailleerd werk heb. Af en toe plaats ik iets op Nederpix en doe ik mee aan fotowedstrijden. In Extremadura was ik meer bekend door exposities, winnende foto’s en het meewerken aan foto boeken over het Geopark Villuercas-Ibores-Jara. Wanneer ik weinig reacties krijg, heb ik het gevoel dat mijn beeld niet echt begrepen wordt. Een landschap is makkelijker te herkennen dan een meisje in een paddenstoel. Aan de ene kant vind ik dit jammer en aan de andere kant voelt dit ook als een compliment. Ben ik net even iets anders bezig.

Wat doe je om je te blijven ontwikkelen als fotograaf?

Door naar foto’s te kijken en te leren begrijpen. En me bij bepaalde beelden af te vragen hoe dat beeld tot stand gekomen is. Ik vind het prima wanneer de EXIF gegevens er niet bij staan, want dan wil ik het zelf kunnen ontdekken. Belangrijker vind ik om mijn eigen gevoel te volgen. Te klooien en niet bang te zijn, gewoon doen. Meestal bestaat dit uit met rommel thuis komen en dan vreselijk balen en daarna bedenken hoe het anders had gemoeten. Wanneer het even kan, ga ik ook weer terug naar dezelfde plek, met statief en verschillende lenzen om alles uit de kast te kunnen halen. Wanneer er dan een goed beeld uitkomt geeft me dat weer heel veel energie.

Fotografeer je projectmatig en zo ja kan je daar iets over vertellen?

Het laatste project was voor de Crossbill Guide Extremadura van Dirk Hilbers. Deze gids is net uitgekomen. Ik heb meegewerkt aan nieuwe rutas in Villuercas, waar ik gewoond heb en daar staan een tiental foto’s van me in. Ik heb het resultaat nog niet gezien. Ben benieuwd. Voor volgend voorjaar is er een nieuw project gepland. Samen met een kunstenares gaan we schilderen en fotograferen dichter bij elkaar brengen. We willen hiermee gaan exposeren en een boek uitbrengen. Maar ja, er moeten nog wel wat ideeën uitgewerkt gaan worden. Daarnaast ben ik bezig om in een gedeelte van ons huis een ontmoetingsplek te creëren voor natuurfotografen, kunstenaars en geïnteresseerden. Het samen zijn, ideeën uitwisselen en buiten aan de slag te gaan. Daar kijk ik erg naar uit.

Heb je een leuke/ spannende/ grappige anekdote met betrekking tot natuurfotografie?

Ik was bij de Rio Almonte. Jemig…. Zat ik daar al twee uurtjes zo’n beetje in hurkhouding te wachten op de juffertjes, waarvan ik heel graag wilde dat ze voor mij op de goede plek gingen zitten. Hoor ik ineens gespartel in het water. Ik dacht dat mijn hond Rosco eraankwam, want die weet me altijd feilloos te vinden. Maar toen zat er ineens een otter vlak voor mijn neus me te observeren en ik schoot zo vol met adrenaline dat ik compleet mijn camera vergat. We zaten elkaar vol verwondering aan te staren en toen vertrok hij weer. Kon me in eerste instantie wel voor mijn kop slaan, maar daarna was ik zo ontzettend blij met dat moment.

Hoe belangrijk is apparatuur voor je?

Ik vind kijken belangrijker dan apparatuur. Met mijn simpele mobiel kan ik ook best iets moois maken, alleen heb ik dan geen controle over de instellingen. Dat heb ik wel met de Nikon Z6. Zelf bepalen wat ik wil en niet de camera, dat geeft me veel meer voldoening. Met een landschaps-, macro- en telelens heb ik alles bij de hand. Hoewel ik weinig landschappen maak, gebruik ik de landschapslens het meest omdat ik daarmee makkelijk uit de hand kan fotograferen. Onmisbaar vind ik een polarisatiefilter, deze zit standaard op mijn lenzen. Zeker tijdens het fotograferen van water, kan ik niet zonder dit filter.

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze??

“Plezier” is op dit moment mijn bureaufoto. Het is een cartoon gemaakt door kevertjes, wat ik heel knap vind. Lekker de omgeving ontdekken, genieten en samen met anderen buiten spelen.
Jammer dat deze boom dood is, maar aan de andere kant hebben de vele insecten en paddenstoelen nu ruim baan.

Welke vraag mis je in dit vreemde lijstje en wat zou je antwoord op die vraag zijn?

‘Draai jij je beelden wel eens om?’
Zeker. Wanneer het past bij een bepaalde foto levert dat soms hele spannende platen op. Van rechts naar links lezen en op zijn kop. Zou ik iedereen kunnen aanraden.