Interview Patrick Palmen

Wie ben je en wat vind je zo interessant aan natuurfotografie?

Mijn naam is Patrick Palmen en ik ben een echt buitenmens, ik ‘moet’ naar buiten kunnen. Dat is al m’n hele leven zo. Vanaf m’n vroege tienerjaren liep ik al met de verrekijker van pa door de weilanden, langs de Maas of struinend door de bossen. Als klein ventje klom ik in bomen en bouwde hutten. Tegenwoordig doe ik niet veel anders, het enige verschil is dat ik een camera bij me heb. Het draait natuurlijk om de uiteindelijke foto, dat is het resultaat waar je naartoe werkt. Maar de weg en voorbereiding om daar te komen vind ik zeker zo geweldig. Alles eromheen, voordat er überhaupt een camera bij komt kijken. Een voorbereiding van weken of maanden tot dat wat ik in m’n hoofd heb. Tijdens die voorbereiding schaaf ik de plannen bij of komen er misschien zelfs helemaal nieuwe plannen.

Wat typeert jouw fotografie?

Ik heb door de jaren gemerkt dat ik wel een echte ‘beesjesfotograaf’ ben. Mijn stijl is door de jaren heen wel nogal veranderd. Daar waar ik in het verleden (vooral vogels) zo groot mogelijk fotografeerde, zet ik soorten zoals vogels en zoogdieren (tegenwoordig de belangrijkste groepen ik m’n fotografie) graag in hun omgeving op de foto. Een foto is sterker als er een verhaal in zit en als de sfeer mooi is. In millimeters ben ik in de laatste twintig jaar juist teruggegaan: van cropcamera’s naar alleen nog maar fullframe, van 600 naar 500 en nu zelfs een 400mm telelens. Dat daagt mij uit, anders kijken, anders fotograferen en nóg beter voorbereiden.

Verder maak ik graag foto’s vanuit een laag standpunt: steltlopers, reigers, eenden en andere watervogels gemaakt vanuit een ligtent, dat is helemaal mijn ding!

Jouw vogelfoto’s zijn erg indrukwekkend. Hoe vind je deze, vaak schuwe dieren en hoe krijg je ze zo mooi voor je lens?

Natuurfotografie is eigenlijk het enige waar ik echt geduld voor heb, dat betekent dan ook echt véél geduld! Veel soorten fotografeer ik vanuit schuiltentjes, voor mij dé manier om vogels en zoogdieren van dichtbij te fotograferen. Aangezien ik al vanaf m’n 13^e naar vogels kijk (ik ben nu 51) weet ik intussen wel welke, wanneer en waar ik bepaalde soorten kan vinden. Voor veel soorten is dat eenvoudig omdat ze er jaarrond zijn, bij andere is dat wat lastiger.

Hoe belangrijk zijn hulpmiddelen zoals (drijvende) schuiltenten en camouflage voor jouw tak van fotografie?

Verreweg het meest fotografeer ik uit schuiltentjes, dat doe ik vooral in mijn directe omgeving in bekend terrein zodat ik niet veel reistijd kwijt ben. Doordat ik met mobiele schuiltentjes werk kan ik deze eenvoudig plaatsen of vérplaatsen om een setting net weer anders te gebruiken, zoals mee- of juist tegenlicht, laag of hoog etc. Daarom vind je me steeds minder in de vaste schuilhutten, die zijn vaak wel goed voor bepaalde soorten maar het is wel een voorop bepaalde setting, ik doe dat liever zelf. Niks zo lekker als in de nazomer in een tentje liggen tussen de steltlopers en de ‘geur’ van rottende waterplanten!

Wat zou je andere fotografen voor tip willen geven als ze beginnen met vogelfotografie?

• Zoek het niet te ver weg, social media staat vol met spectaculaire soorten maar ook dicht bij huis is veel te zien. Op die manier krijg je meer kennis van de soorten en de omgeving waardoor je vanzelf betere platen gaat maken.
• Zorg dat je kennis van soorten hebt, ga af en toe met een vogelwerkgroep op stap, koop behalve een camera ook een verrekijker!
• Een schuiltent is (wat mij betreft) onmisbaar, voor relatief weinig geld heb je je eigen fotohut die je overal mee kan nemen.
• Als je een setting maakt met bijvoorbeeld een tak, boomstronk of van mijn part uitgebloeide grashalmen moet je wel zorgen dat het er natuurlijk uitziet, vaak genoeg zie ik takken die ondersteboven worden geplaatst of andere knullige foutjes, goed kijken is het halve werk.
• Laat je inspireren en leer van collega’s, maar ga het niet kopiëren. Veel leuker om je eigen ding te doen.
• Een fotohut huren is af en toe wel handig om ervaring op te doen (soorten komen wel voorbij), het is gezellig als je dat met iemand anders doet en je leert veel van elkaar en het gedrag van de soorten voor je.
• Het is vervolgens juist leuk om soortgericht te gaan werken. Dat levert soms wat teleurstellingen op maar de voldoening is groot als je het voor elkaar krijgt juist die ene soort te fotograferen zoals jij dat voor oog had!
• Zelf heb ik wel een tijd gekend dat ik gefrustreerd raakte als het niet lukte, niet doen! Je hebt de mooiste hobby, geniet daarvan ook als het even niet lukt.
• Daag jezelf uit:
  • Gebruik ook eens andere lenzen dan je gewend bent.
  • Fotografeer ook met slecht weer, regen of donker weer kan juist heel mooi zijn!
  • Ga eens mee met fotografen of een workshop die juist in andere disciplines goed zijn, daar krijg je een bredere blik van.
• Deel je foto’s en je enthousiasme met iedereen, waar en wanneer dan ook!

Wat doe je uiteindelijk met jouw allermooiste foto’s (Facebook, Instagram, een album maken of…)?

Veel te weinig! Ik post wel het een en ander op Instagram en ik heb een website, maar die hou ik veel te weinig up-to-date. Zo nu en dan laat ik een foto afdrukken.

Aan welke foto heb je de mooiste herinnering en waarom juist deze foto?

M’n eerste foto’s van een klapekster. Ik was er al twee maanden mee bezig toen ik eindelijk vanuit m’n tentje de vogel op zeven meter afstand voor me zag landen. Dat was wel een moment hoor! De klapekster is ook wel een heel gave soort, twee winters geleden heb ik er weer een kunnen fotograferen, maar klaar ben ik er nog niet mee…

Wat zou je graag nog willen verbeteren om jezelf verder te kunnen ontwikkelen als fotograaf?

Ik laat me graag inspireren door andere fotografen, met anderen op reis, inspiratie via social media, foto-avondjes en ook op fotofestivals kan dat prima. Er wordt zoveel moois gemaakt. Er zijn nog veel disciplines waarvan ik te weinig weet of toepas. In het geheel moet het allemaal creatiever gaan worden: tegenlicht, high-speed, nachtfotografie, close-up, urban fotografie en noem maar op. Mijn grootste uitdaging zit tussen m’n oren; uit m’n comfortzone komen en ‘gekke’ dingen gaan doen.