Menu

Onderdeel van Pixfactory

“Mama, slaapt die mevrouw?”

Als ik op pad ga met mijn camera, verlies ik mezelf helemaal in mijn eigen wereldje. Totaal niet meer bewust van hoe ik eruitzie met een volle rugtas, de grote camera met lens in mijn handen en de meestal niet zo modieuze kleding die veelal ook al niet meer schoon te noemen is. Dat levert nogal eens verwonderde blikken op van de mensen die ik tegenkom, laat staan als ik dan ook nog eens plat op de grond lig, volledig opgaand in het onderwerp dat ik aan het fotograferen ben. Voor niet-fotografen roept het ongetwijfeld vragen op. Het levert soms ook hilarische momenten op, die vaak eindigen in leuke gesprekken.
Grutto
Plat op mijn buik om deze rosse grutto te fotograferen. Fotograaf: Renate van den Boom

Onwennig

Voordat ik jaren geleden begon met fotograferen, was ik bezig de vogelwereld te ontdekken. De eerste keren dat ik met de verrekijker op pad ging, vond ik eigenlijk best spannend, of ongemakkelijk. Mensen kijken toch naar je, als je ineens midden op het pad stil staat en met je verrekijker naar een vogel aan het turen bent. En vaak word je nog aangesproken ook. Regelmatig kreeg ik de vraag waar ik naar aan het kijken was, maar zeker in het begin wist ik dat zelf eigenlijk ook niet. Mijn vogelkennis reikte nog niet zover, maar met een verrekijker om je nek ben je voor veel mensen al een echte kenner.
Maar hoe meer ik leerde over de vogels, hoe zelfverzekerder ik werd en hoe makkelijker ik de mensen uitleg kon geven over een bepaalde vogelsoort. Met fotografie ging dat ook zo. Was ik eerst nog onwennig om met een camera en grote lens in mijn hand rond te lopen. Nu weet ik niet beter. Ik merk nauwelijks nog de nieuwsgierige blikken van mensen op.

Rosse grutto

Zo lag ik een keer op het strand om een rosse grutto te fotograferen. De vogel was druk bezig met foerageren in de branding en ik had eerst op een afstandje staan kijken. De vogel trok zich weinig aan van de langslopende mensen op het strand, dus ik besloot plat op de grond te gaan liggen, zodat ik een mooi laag standpunt kreeg. Terwijl de vogel langzaam voorbij kwam lopen, maakte ik een paar foto’s. Ineens stond een man naast me die gebukt al turend naar de zee keek. “Wat fotografeert je nou?”, vroeg hij. Ik wees hem op de grutto vlak voor zijn neus. “Oh”, zei hij en hij klonk teleurgesteld. “Ik dacht dat je een zeehond of dolfijn zag, of zo. Dat zouden de kinderen wel leuk gevonden hebben.” En hij riep naar de rest van zijn gezin dat het alleen maar een vogel was, niets bijzonders. Met nog wat verbaasde blikken op mij liep het gezelschap verder.

Humor

Terwijl ik ingespannen over een veld kijk voor eventueel wild of een landschappelijke compositie, raast achter mij een groep wielrenners voorbij. Ze merken op dat ik de verkeerde kant op sta te fotograferen. Zij vormen toch een veel interessanter onderwerp? Hard lachend rijden ze verder en ze steken nog even hun hand op. Grinnikend richt ik me weer op het landschap voor me.

Soms lijken mensen ook zoveel aandacht te hebben voor de fotograaf dat ze niet meer voor zich kijken. Als er dan een hooglander op de weg ligt, kan dat nog wel eens voor een verrassing zorgen.

Laat je niet afleiden door de fotograaf. Gelukkig wist deze wielrenner op tijd te remmen. Fotograaf: Renate van den Boom

Plat op de buik

Net als veel fotografen kies ik ook vaak voor het op ooghoogte fotograferen van mijn onderwerp. Dus ik lig nogal eens plat op de grond voor een foto. Gelukkig zijn er altijd nog bezorgde mensen die even komen informeren of het wel goed gaat met me. Om er vervolgens achter te komen dat ik gewoon aan het fotograferen ben. “Oh, sorry, ik maakte me een beetje zorgen, omdat ik u zo midden in het bos op de grond zag liggen.” Daaruit ontstaan vaak erg leuke gesprekjes over het onderwerp. Een klein kind vroeg aan haar moeder: “Mama, slaapt die mevrouw?” (ik was paddenstoelen aan het fotograferen en was daar zo in opgegaan dat ik de mensen niet eens aan had horen komen).

“Mama, slaapt die mevrouw?” hoorde ik ineens vlak achter me, terwijl ik deze paddenstoelen aan het fotograferen was. Fotograaf: Renate van den Boom

In Engeland was ik kennelijk al het onderwerp van gesprek van een groep schoolkinderen, die op excursie was. Ik stond midden in een riviertje en dat had vragen opgeroepen. Eén jongen was vooruit gerend en toen hij eenmaal zag wat ik aan het doen was, riep hij hard terug naar zijn klasgenoten: “No, she’s not fishing, she’s taking pictures!

Niet altijd grappig

Natuurlijk zijn deze ontmoetingen of opmerkingen niet altijd even gezellig. Een loslopende hond die in alle enthousiasme vol over me heen rent, of de bloemetjes die ik aan het fotograferen was volledig onder de voet loopt, daar word ik toch wat minder blij van. Zeker als het baasje onverschillig opmerkt dat er toch wel meer bloemetjes staan. Als de hond dan ook nog zijn poot optilt om over mijn tas te gaan plassen, ben ik er wel een beetje klaar mee.

Ook opmerkingen als “Oh dat is een mooie camera, geen wonder dat je mooie foto’s maakt!” (want de camera maakt de foto’s, niet de fotograaf?) of de mensen die gelijk op je schermpje willen kijken naar de foto die je zojuist hebt gemaakt, maken me over het algemeen niet heel enthousiast om een praatje aan te gaan.

Vroeg

Omdat ik meestal de rust op zoek bij het fotograferen, ben ik de meeste mensen al voor door vroeg in de ochtend op pad te gaan. Maar de keren dat ik overdag op pad ga, zijn deze ontmoetingen best gezellig en kan ik mensen laten meegenieten van mijn passie. Herken je dit?

Gelukkig deze keer geen hond die mijn onderwerp onder de voet loopt. Fotograaf: Renate van den Boom

Geef een reactie

6 reacties

  1. Is denk ik voor alle fotografen herkenbaar. Ik sta ook vaak naar boven te kijken of ik een vogel kan vinden die bij het geluid past dat ik hoor. Voorbijgangers kijken dan eveneens naar boven om te zien waar ik naar kijk. Dat doe ik trouwens zelf ook bij andere fotografen ?.

    Een tijd geleden stond ik ingespannen naar boven te kijken of ik de middelste bonte specht kon spotten toen er ineens vlak naast mij een klein keffertje hard begon te blaffen. Ik schrok mij een hoedje en onderdrukte nog net mijn eerste impuls om dat beest een schop te verkopen.

    Het is bij mij wel heel verschillend hoe ik reageer op alle vragen van voorbijgangers. Het ligt aan mijn stemming en op wat voor manier de vraag gesteld wordt.

  2. Haha, alles is herkenbaar voor mij, behalve dat een hond mijn rugtas neemt als pispaal!
    Al heel wat bezorgde, nieuwschierige, plat stampende mensen/ kinderen om mij heen gehad.
    Het geeft de leuke en, veel minder tot nauwelijks, wat minder leuke momentjes aan je foto dag. Meestal meer leuke gelukkig 🙂
    Baal soms wel als ik net in de juiste flow zit en er dan iets gebeurt. Duurt dan weer even voor ik er in zit. Herken je dat?

  3. Herkenbaar.. haha nogal! Ik kan heel veel verhalen onderschrijven (en herken me heel erg in dat hondenverhaal.. oef staaltje vriendelijk blijven enz) maar heb inderdaad ook vaak zulke leuke gesprekken!

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

6 reacties

  1. Is denk ik voor alle fotografen herkenbaar. Ik sta ook vaak naar boven te kijken of ik een vogel kan vinden die bij het geluid past dat ik hoor. Voorbijgangers kijken dan eveneens naar boven om te zien waar ik naar kijk. Dat doe ik trouwens zelf ook bij andere fotografen ?.

    Een tijd geleden stond ik ingespannen naar boven te kijken of ik de middelste bonte specht kon spotten toen er ineens vlak naast mij een klein keffertje hard begon te blaffen. Ik schrok mij een hoedje en onderdrukte nog net mijn eerste impuls om dat beest een schop te verkopen.

    Het is bij mij wel heel verschillend hoe ik reageer op alle vragen van voorbijgangers. Het ligt aan mijn stemming en op wat voor manier de vraag gesteld wordt.

  2. Haha, alles is herkenbaar voor mij, behalve dat een hond mijn rugtas neemt als pispaal!
    Al heel wat bezorgde, nieuwschierige, plat stampende mensen/ kinderen om mij heen gehad.
    Het geeft de leuke en, veel minder tot nauwelijks, wat minder leuke momentjes aan je foto dag. Meestal meer leuke gelukkig 🙂
    Baal soms wel als ik net in de juiste flow zit en er dan iets gebeurt. Duurt dan weer even voor ik er in zit. Herken je dat?

  3. Herkenbaar.. haha nogal! Ik kan heel veel verhalen onderschrijven (en herken me heel erg in dat hondenverhaal.. oef staaltje vriendelijk blijven enz) maar heb inderdaad ook vaak zulke leuke gesprekken!

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Renate van den Boom

Renate van den Boom

Renate fotografeert de natuur graag in alle facetten, maar vogels hebben toch wel de voorkeur. Natuurbeleving staat bij haar voorop en door haar foto’s herbeleeft ze de mooie momenten die ze in de natuur doorbrengt keer op keer weer.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: