Dood ree
Van de boswachter heb ik een tip ontvangen van een dood ree dat gevonden was in een afgelegen veld en waar de raven al boven cirkelden.
Natuurbeschermingsorganisaties laten overigens steeds vaker wild liggen op afgelegen plekken in verband met biodiversiteit.
Op het moment van de tip was ik in de Oostvaardersplassen zeearenden aan het fotograferen, maar binnen een uur was ik ter plekke.
Van afstand bekijk ik vanuit de auto de locatie om zeker te zijn dat ik niets verstoor. Twee raven cirkelen op redelijk grote hoogte boven het kadaver. Na een uur gaan de raven hoog in een telefoonmast zitten. Nog een uur later zitten ze er nog. Ze komen niet naar beneden.
Als ze tegen de schemer wegvliegen besluit ik dat het veilig genoeg is om even een kijkje te nemen bij het dode ree.
Vossen, laat het ree liggen!
Het ree ligt tegen een hek aan waar het hoogstwaarschijnlijk in volle vaart in gerend is, nek gebroken. Misschien opgejaagd door een loslopende hond. Zonde, honden mogen hier niet los, gebeurt steeds vaker. Hou gewoon je honden aangelijnd!
In overleg met de boswachter verplaats ik het ree 15 meter naar een mooier stukje voor fotografie. Ik pin het ree vast zodat de vossen het ’s nacht niet meenemen.
Het beeld door de lens vanuit dit lage perspectief is prachtig…
Ik besluit de dag erop in het donker mijn lighutje te plaatsen onder een grote eik, tussen bosjes en onder laaghangende takken. De afstand tot het ree is zo’n 50 meter. Ik weet hoe schuw raven zijn. In het lighutje plaats ik mijn lens op een rijstzak op de grond of op een plat statief met schommelkop. Het beeld door de lens vanuit dit lage perspectief is prachtig en het lichtbruine ree ligt in mooi contrast met het donkere stoppelveld waar mais gestaan heeft. Laat de raven maar komen!
Aan de ogen van het ree had ik gezien dat er geen raven geweest waren…
Het is de derde dag dat ik hier lig. Op dag één kwamen de raven redelijk snel na zonsopkomst. Het “korr, korr” galmde over de vlakte en weerkaatste tegen de bomenrij aan het eind van het veld. De aankomsttijd van de raven bleek die dag ook de hondenuitlaattijd te zijn voor de vrouw die het ree gevonden had. Ze kwam er, met haar losse hond, een foto van maken met haar telefoon: raven weg en die kwamen die dag niet meer terug. Op dag twee kwamen de raven weer meteen na zonsopkomst en landden in de telefoonmast. Om 9:00 uur werd die dag een graafmachine opgestart achter het hek! De raven vlogen meteen weg en kwamen die morgen niet terug. Vandaag was de derde dag. Ik had er nog twee dagen tussen gelaten, voor de rust en zekerheid. Aan de ogen van het ree had ik gezien dat er geen raven geweest waren, ze waren nog intact en raven pakken meestal de ogen eerst.
Ik lig lekker. Er is iets met die lighutjes. De rust en comfort van op mijn rug op de grond liggen, zeker hier onder zo’n enorme eik, is heerlijk. De camera is goed ingepakt tegen de regen en het hutje is nagenoeg waterproof.
In een gebied tussen waken en slapen dagdroom ik over de andere keren dat ik zo lag.
De intimiteit van een lighutje verslaat voor mij alle concurrentie. Je ligt laag, op de grond, een dun wandje van stof om je heen. Je hoort alles en vanwege de onzichtbaarheid komen dieren heel dichtbij, op ooghoogte, of hoger.
Lighutjes zijn ook heel flexibel, je kan ze snel plaatsen.
Allemaal voor niets?
Die flexibiliteit is ook heel handig voor steltlopers. Afhankelijk van tij, diepte van een plasje, of lichtomstandigheden kan je een hutje perfect positioneren en bijvoorbeeld de volgende dag een ander positie kiezen, voor bijvoorbeeld tegenlicht.
De raven kwamen niet. De vossen hebben het kadaver uiteindelijk ’s nacht helemaal opgegeten. Na een week was er niets meer te zien en kon ik alleen mijn pin met het stuk ijzerdraad ophalen.
Heb ik nu drie dagen voor niets gelegen? Zo voelt het niet. Ik heb het al die tijd naar mijn zin gehad. En ik had in de schemer een das zien lopen. Na wat scouting vond ik 2 enorme dassenburchten. Daar ga ik eens een wildcamera bij plaatsen. En zo komt van het een het ander. Wordt vervolgd!
4 reacties
Mooi verhaal, en een prachtige natuurbeleving. Maar normaal gesproken is het niet toegestaan om na zonsondergang en voor zonsopkomst in een dergelijk gebied te zijn, laat staan er een tentje neer te zetten. Behalve als je, zoals ik uit jouw verhaal op maak, goede contacten met de boswachter hebt (hij geeft je zelfs een tip). Voor 99,9% van de amateur/ hobby natuurfotografen is iets dergelijks natuurlijk niet weggelegd. Neemt niet weg dat het nog steeds een mooie natuur beleving is.