Voordat ik wat dieper in ga over hoe je deze winterse kuikentjes van een nijlgans op de foto krijgt wil ik eerst wat meer vertellen over het delen van locaties. Het is natuurlijk altijd fijn als je van iemand te horen krijg waar je moet zoeken voor een bepaald onderwerp. Persoonlijk deel ik alleen locaties met mensen waarvan ik het gevoel krijg dat ze respectvol omgaan met de natuur. Over het algemeen heb ik het idee dat de natuurfotograaf niet snel een locatie deelt. Misschien door het idee: “deze plek heb ik gevonden en straks is mijn beeld niet meer uniek”.
Bij het delen van locaties zitten vele voordelen. Zoals een frisse blik over het onderwerp en je kan vaak veel leren van een medefotograaf. Als een fotograaf een “beter” beeld maakt dan jij, kun je ook stellen dat je er niet genoeg tijd aan hebt besteed…
Terugkomend op het verhaal van de kleine nijlgansjes. Na wat chatten via Instagram had ik uiteindelijk met Nelleke ’s morgens vroeg afgesproken. Zij wist een locatie waar nijlgansjes net uit het ei waren gekropen, midden in de winter! Na een korte introductie liepen we het stadspark in waar deze kuikens te zien waren. Na een tijdje zoeken zagen we vader en moeder nijlgans met acht kuikentjes. Midden in een druk park op de nog bevroren grond lagen we dan op onze buik. Van te voren werd ik geadviseerd om een skibroek aan te doen, maar eigenwijs als ik ben had ik dit niet gedaan. Achteraf had ik hier uiteraard spijt van, wat had ik het koud op deze ochtend.
Het fotograferen in een druk bezocht park in de stad is heel anders dan in een rustig natuurgebied. Voor niet-fotografen kan het er vreemd uitzien als je op je buik ligt midden in een park. Ik trek me hier niet zo veel van aan, want ik kom straks thuis met mooie beelden! Het plat op je buik liggen is een ideale manier om op ooghoogte te fotograferen. Als je op ooghoogte fotografeert wordt je beeld veel intiemer. De volgende foto’s laten dat goed zien.
Het vastleggen van deze eendjes (de nijlgans is namelijk een eend en geen gans) was veel lastiger dan ik dacht! De kleine eendjes lopen alle kanten op, in groepjes en dan weer los, dan rennen ze weer naar vader eend of moeder eend, kortom chaos. Om een rustig beeld te maken is het handig om bijvoorbeeld een enkel kuikentje te volgen.
Nelleke woonde om de hoek bij het desbetreffende park en nodigde me uit voor een kop koffie en om lekker op te warmen. Uiteraard kon ik dit aanbod niet afslaan. Eenmaal weer opgewarmd en weer terug in het park was er een prachtige ochtendzon aanwezig. Door een beetje schuin tegen het licht in te fotograferen kwam er een prachtige gouden gloed rondom de schattige eendjes.
Maar door dezelfde zon begon ook de bevroren grond de ontdooien en was de winterse setting zo goed als verdwenen. Zo zie je dat binnen een klein uurtje de complete setting en sfeer kan veranderen in je foto. Onderstaande foto’s zijn genomen op dezelfde dag, maar je ziet meteen wat de zon met je beeld doet.
Dit artikel wil ik afsluiten met het volgende: probeer open te staan om nieuwe fotografen te ontmoeten. Je leert veel meer van elkaar dan je denkt. Naast het feit dat ik nooit zelf op het idee was gekomen om in een stadspark te fotograferen, heb ik met koud weer vanaf nu altijd een skibroek aan.
