Na aankomst parkeren we buiten het park en gaan te voet verder. Er volgt een frisse wandeling van ruim 20 minuten, bergopwaarts. Al snel is het niet zo fris meer. De natuur begint ook al te ontwaken en het wordt langzaam lichter, we hijgen ons naar boven. Onderweg moet ik de drang bedwingen om te willen stoppen om al het moois op de route ook niet te willen vastleggen, maar ik heb een ander doel, één shot waar ik voor gekomen ben. Als we aankomen op de juiste plek kan ik een lichte teleurstelling niet onderdrukken… Helaas geen mist vandaag… Jammer… Maar… niet getreurd, de Posbank is altijd mooi, helemaal als de heide in bloei staat zoals nu. Het uitzicht is adembenemend.
Niet alleen
Al snel zijn we niet meer alleen, het blijkt op deze doordeweekse dag best nog wel druk te zijn met fotografen en natuurliefhebbers. Ik tel in mijn nabijheid toch al snel 10-15 fotografen. Ik begrijp ineens de bezorgdheid van de boswachters over het wild en de rust in het gebied. Maar ondertussen doe ik er zelf net zo hard aan mee, hoewel wij om deze reden het park niet met de auto zijn ingegaan…
Natuurlijk probeer ik allereerst het shot te schieten waar ik voor kwam, die eenzame boom met de paarse heuvels vlak voor de zonsopkomst. Ik ben even bezig om het maximale uit de situatie te proberen te halen. Kleine compositiewijzigingen, kijk even naar het licht, even wachten tot die andere fotograaf uit mijn beeld is en dan druk ik af. Het is een redelijke foto en ik heb het beste ervan geprobeerd te maken maar er ontbreekt toch nog iets naar mijn mening. Er was natuurlijk geen mist of een mooie wolkenlucht.
Inspiratie
Ik loop wat rond, de ‘buit’ is toch al binnen, genoeg gelegenheid om wat anders te doen. Ik volg een paadje en probeer het gebied een beetje te verkennen zonder door iemands shot heen te lopen. Het paadje voert tussen enkele bomen door en daar wordt mijn aandacht getrokken door één grote boom. Ik heb iets met bomen, niet dat ik ze wil knuffelen ofzo maar ik vind ze mooi, majestueus en statig. Zoals dit exemplaar. Ik sta stil om het tafereel in me op te nemen en net als ik verder wil lopen doe ik enkele stappen terug. Dit plekje boeit me op de een of andere manier. Ik besluit mijn spullen uit te pakken. De zon gaat al bijna boven de horizon uitkomen en ik zal waarschijnlijk niet de tijd hebben om voor de opkomst nog veel andere composities in de buurt te verkennen. Snel bepaal ik mijn compositie en zet mijn camera op. Ik overweeg nog om de tak weg te halen die zo prominent in beeld ligt maar besluit uiteindelijk om hem erin te laten. Het geklik van mijn camera verstoort de stilte. Ik wacht nog even tot het zonlicht wat sterker wordt en schiet dan nog wat opnames. Ik check de opnames op de achterkant van het scherm, dit was helemaal niet de foto waarvoor ik kwam, maar toch mijn favoriet van deze trip!
Loslaten
Door de tegenvallende condities werd ik genoodzaakt mijn plan aan te passen en te improviseren. In mijn geval werkt dat vaak bevrijdend. Als het geplande plaatje niet haalbaar blijkt of inmiddels al door mij is vastgelegd, ga ik wat anders verzinnen. Ik kan dan pas mijn eerste idee loslaten en sta dan meer open voor de omgeving en krijg vaker spontane invallen. Het kunnen ingaan op deze spontane ideeën levert voor mij verassende beelden op. Dit zijn dan ook vaak het soort beelden waar ik meer tevreden over ben dan de standaard-plaatjes waar ik voor kwam… Het is net alsof ik eerst die ene foto waar het allemaal om begon uit mijn hoofd moet halen door hem te maken. En dat er dan pas ruimte is voor creativiteit…
