Sta je wel “aan”?

Dus, kano op het dak, wekker op 4:30 uur en op weg. Ik voelde me gehaast en onrustig, niet als anders. De timing is altijd strikt bij bevers; je moet er zijn voordat ze gaan slapen. Nadat ik de kano bij het water had gelegd, liep ik terug naar de auto om mijn cameraspullen te halen, legde ze los in de kano, stapte in en wilde afduwen. Oh shit, de rijstzak! Ik heb altijd een steun voor me in de kano waarop de rijstzak ligt, daarop de camera en lens. Die lag nog in de auto! Weer de kano uit, wandeling naar de auto en weer terug. Dat kostte toch minimaal 5 minuten licht.

Te laat. Mislukt!

Er was nog ochtendmist en het licht was ook nog mooi, maar toch voelde ik me nu verlaat. Onderweg zie ik wat wintertalingen in tegenlicht in de mist op een slikrandje zitten: een droombeeld. Toch twijfel ik: “Haal ik de bevers nog als ik dit fotografeer?” Ik besluit snel een poging te wagen. Met wat moeite draai ik de kano in de juiste positie om de talingen vast te leggen en als ik de lens wil pakken blijft de riem ergens achter hangen en krijg ik hem niet los. Geïrriteerd krijg ik hem uiteindelijk los. “Waarom zit die riem er ook aan!” zeg ik geïrriteerd en hard op! Als ik opkijk zie ik dat de kano gedraaid is en de talingen er niet eens meer zitten. “Pfff, word ik te oud voor dit gedoe?”, vraag ik mezelf af.

Ik leg de camera weer terug en vervolg mijn weg richting de bevers. Ik schiet gehaast nog wat natuurplaatjes van de prachtig in mist gehulde Biesboschkreken, maar toch vlotte het allemaal niet zo lekker, de kano draaide ook steeds tijdens het fotograferen. Bijna aangekomen op de “gegarandeerde” beverplek zie ik, vanaf 50 meter afstand, een bever heel rustig naar zijn burcht zwemmen, vlak voor de burcht een prachtige trage duik maken en verdwijnen naar zijn dagverblijf.
Drie minuten te laat! Die verrekte rijstzak!

Toch ga ik nog even op mijn vaste plek liggen, maar er komt geen tweede, de familie is binnen voor de dag, ik was te laat! Mislukt.
Op dat moment overviel me een gevoel van ondankbaarheid, verwendheid en ongeloof. In pure arrogantie had ik bedacht even mijn gestrest- en vermoeidheid te bevredigen met een “gegarandeerde bever”. Wat was ik aan het doen?!

Het geheim…

Door de haast om er op tijd te zijn was ik iets cruciaals vergeten. Iets wat ik nota bene op iedere workshop vertel: “Ga niet meteen fotograferen, maar ga eerst even zitten! Dan gebeurt er iets. Je laat je plannen en ideeën, je denken, even los.”

Ik sloot mijn presentatie op de PiXperience nota bene af met de volgende woorden: “Het is een soort geheim dat ontdekt mag worden. Gewoon door te doen. Veel van degene die 1:1 workshops bij me doen weten het al. Het moment dat je stopt met jagen of zoeken en je overgeeft komt er iets nieuws.”

Als het ware wakker geschrokken uit wat ik aan het doen was realiseerde ik me dat ik moest doen wat ik verkondig en weet. Ik legde de kano tegen het riet. Ging ontspannen zitten. Liet de “drukke hoofd”-energie in mijn lijf zakken en deed niets. Dat alleen gaf al een enorme vreugde, uit niets. Ik kreeg de vlinders in mijn buik die ik ook noemde tijdens mijn presentatie: “Eerst de vlinders in je buik, dan pas gaan fotograferen” vertelde ik daar doodleuk. Dat had ik dus niet gedaan, maar in tweede instantie gelukkig wel.

In een minuut ging ik van zoekend en geïrriteerd naar totaal geluk dat nergens door veroorzaakt was. En was ik in eens zo dankbaar daar te zijn. Gewoon daar zijn, en wat een plek ook! Nu zag ik het pas écht!
De zon was al wat opgeklommen, het licht werd al wat harder en het fotograferen gaf ik met plezier op.

Ongepland en ongevraagd…

Ik genoot van een zingende blauwborst en opvallend veel langstrekkende zanglijsters, een voor een en uiteindelijk wel 30! Een futenpaartje begon met wat kopschudden, de eerste tekenen van de balts en stopte daar weer mee. Een eindje verderop kwam een tweede paartje futen aan. Daarop reageerde het eerste paartje door er dreigend heen te zwemmen. Toen het paartje verjaagd was deden ze triomfantelijk toch nog even een baltsritueeltje, waarschijnlijk ter versterking van de band, maar niet de bekende “pinguindans”. Ongemerkt pakte ik de camera en schoot een paar sfeerplaatjes op afstand. Ik weet eigenlijk niet waarom. Ik heb futen veel beter dan dat. Terwijl ik door de zoeker kijk vliegt er een grauwe gans letterlijk mijn beeld in, bijna recht op me af, en ik schiet reflexmatig een stuk of 10 beelden. Nog geen minuut later vliegen er twee wilde eenden recht op me af en wederom schiet ik een stuk of 10-20 beelden van de twee landende woerden. En toen realiseerde ik me dat ik precies een jaar geleden daar gezeten had en twee vliegende woerden in prachtig licht vlak voor me net miste, maar wat wel een beeld werd waarvan ik vanaf dat moment droomde. Nu kreeg ik het ongepland en ongevraagd, bijna zonder dat ik het door had, gepresenteerd!

Er ging een schok van dankbaarheid door me heen, zeker toen ik me de op een na laatste dia van mijn PiXperience-presentatie herinnerde: “Het gaat om de ontdekking dat magie, verwondering en creativiteit van binnen komen en niet veroorzaakt worden door iets buiten je. Dan kan je nieuwe, verse, niet verzonnen dingen gaan creëren. Er is dus niets bijzonders voor nodig! Het is al beschikbaar. Stel je er wél voor open!”

En als uitsmijter gooi ik mezelf deze taart nog even in het gezicht. Het verschil tussen “aan” en “uit” staan uit mijn presentatie: Aan(wezig): Lol, ontspanning, zin, mogelijkheden, positief, open, verbonden en onbegrensdheid. Uit: Ongeduld, spanning, vergelijken met anderen, kopiëren, willen wat anderen hebben, sterk verbonden met het resultaat, je ziet beperking en grenzen.

Heel dankbaar, uitgerust en blij rijd ik net na negenen weer naar huis. De titel van mijn presentatie was “expressie van binnenuit”. Dan moet je dus wel je wekker een kwartiertje eerder zetten en eerst even gaan zitten en uit je hoofd; zodat je “aan” staat. Duh!