Winter, een tijd van fotografische winterslaap
Normaal gesproken vind ik net als heel veel andere natuurfotografen de winterperiode maar niks. Een tijd van winterslaap, waarin ik maar weinig fraais produceer. Zodra half november de herfstsfeer voorbij is, is mijn inspiratie ook weg. Camera in de kast en wachten tot de over het algemeen druilerige wintertijd voorbij is. Een tijd waarin je in het donker naar je werk rijdt en in het donker pas weer thuis komt. Geen tijd voor fotografie.
Hoe anders verliep de winter dit jaar. De herfst ging maar door en door. Tot halverwege december was het fraai in het bos. Volop kleur en heel vaak een prachtige zonsondergang, met warm licht dat als schijnwerpers op het toneel van bomen scheen. Fantastische mogelijkheden voor foto’s. En heel veel dagen met een heerlijk sausje van mistige omstandigheden.
Mystiek beukenbos
Zo ook een fraaie ochtend halverwege december, waarin ik met twee fotomaatjes op stap ben in het Sprielderbos, een gebied met grillig gevormde beuken. De fraaie vormen gecombineerd met de mysterieuze omstandigheden en het nog steeds deels aanwezige beukenblad in volle glorie van rode en gele tinten bieden tientallen fotomogelijkheden. Het is wel zoeken naar originele composities, vrijwel alles is al plat gefotografeerd door andere natuurfotografen. Maar daar trek ik me over het algemeen niet zo heel veel van aan, ik maak beelden die ik zelf fraai vind, waar ik graag naar kijk.
Kerkuil … euh nee toch een bosuil
Een dag later krijg ik een belletje van mijn vrouw dat er volgens wat stalgenoten in de paardenstallen een kerkuil zou zitten. Ik in de auto en er naar toe. Die kans heb ik niet zo vaak. Daar aangekomen loop ik voorzichtig naar de grote schuur, en kijk om de deur heen naar binnen. En inderdaad een uil. Echter geen kerkuil maar een bosuil. Ook heel fraai, en een stuk minder schuw. Volledig gewend aan activiteit in de schuur kan ik mijn statief opstellen en foto’s maken. Spectaculair beeld? Nee joh, maar de beleving alleen al is de moeite waard. Met een foto als fraaie herinnering. Ik hoef er tenslotte niet van te leven. Die beleving, dat is waar ik het voor doe.
Eindelijk gaat het nieuws eens niet over corona
En dan wordt het 2021. Een jaar waarin iedereen hoopt dat we de corona ellende achter ons gaan laten. Ik hoop het ook maar moet dit eerst nog maar eens zien gebeuren. Ik vrees nog het ergste voor de vele buitenlandse fotoplannen die ik had (en heb). Maar dan gebeurt er opeens van alles tegelijk. Er blijkt in ons bekrompen landje opeens iets veel belangrijker te zijn dan corona. Ging het nieuws de laatste maanden alleen nog maar over corona voor en corona na, plotseling hoor je vrijwel niets meer over dat klote-virus maar gaat het nieuws alleen nog maar over de verwachte mega-sneeuwlaag, Elfstedentocht, ijzel en ijs. Wat een heerlijkheid. Fatsoenlijk nieuws kijken zonder continu depressief gepraat.
Het begint met een korte vorst periode. Geïnspireerd door wat fotomaatjes van mijn fotoclub VNF20 stort ik me op macro-opnames van schilderijtjes in het ijs. Ingevroren bladeren en luchtbellen. Fantastisch leuk om mee bezig te zijn. Ik schiet heel wat beeldmateriaal dat ik nog niet eerder had gedaan. Nooit eerder bij stil gestaan dat dit zulke fraaie foto’s geeft.
Sneeuwstorm en sneeuwduinen
En dan, een dikke week later zijn er opeens weersvoorspellingen die met de dag driester worden. Tien cm sneeuw, wordt 20 cm, wordt 30 cm en vervolgens spreken ze over sneeuwduinen die wel eens net zo heftig kunnen zijn als de beruchte sneeuwstorm van 1979. Ik was een puber maar kan me nog heel goed de ingesneeuwde boerderijen in het Groningerland herinneren die met helikopters bevoorraad werden. Net als heel fotograferend Nederland kon ik niet wachten op die meter sneeuw.
Maar zoals altijd met de weersvoorspellingen hier werd de soep niet zo heet gegeten als ze werd opgediend. Ja, er viel een flink pak, maar bij 30 cm hield het hier wel op. Wat het geheel bijzonder maakte was de harde wind, die de sneeuw letterlijk horizontaal over het land joeg. Voor velen een reden om thuis te blijven, het was tenslotte “code rood”. Voor mij juist de trigger om op stap te gaan, met het risico dat ik in de sneeuw vast zou komen te zitten. Met wat glibberen en glijden kom ik ’s ochtends vroeg op landgoed het Lankheet aan, mijn vaste fotostek. En in tegenstelling tot de laatste maanden is er niemand. Over de gehele dag genomen kom ik nog geen tien mensen tegen. Wat een heerlijkheid (lees ook mijn vorige column). De wind giert om de bomen, het is guur en de gevoelstemperatuur ver beneden het vriespunt. Toch geniet ik en loop bijna 10 kilometer door de sneeuwbuien. En maak geweldige sfeerfoto’s, waar de kou vanaf spat.
Overgelukkig
Verkleumd tot op het bot kom ik thuis, overgelukkig. Iedereen moppert op het weer maar ik geniet. Ik moet eerlijk zeggen dat dit er 4 uur later wel een beetje af was, nadat mijn zoon en ik ons bedrijf weer bereikbaar hadden gemaakt door een kleine vrachtwagen vol sneeuw te verplaatsen. Opeens weet je dan weer elke spier in je lichaam te zitten. Maar de volgende ochtend overheerst opnieuw het hosanna gevoel. Ik had de ochtend vrij genomen en vertrok naar het Buurserzand. En kom onmiddellijk weer in een enorme sneeuwbui terecht. Met opnieuw top omstandigheden om te fotograferen. Zo mag het van mij elke winter wel zijn. Fantastisch.
De dag erna zit ik dan toch nog vast met de auto, ik zak weg in een sneeuwduin en kan niet meer voor- of achteruit. Dat krijg je als je per se wilt fotograferen in slecht bereikbare natuurgebieden. Gelukkig komt er een vrouw met drie kinderen voorbij die me helpen weer op weg te komen. Na enig spitten en duwen is de auto weer vrij en kan ik toch nog gaan fotograferen.
Een kleine week duurt de sneeuwpret en dan is het ook weer heel snel voorbij. Sterker nog, terwijl ik dit schrijf zijn de voorspellingen dat het overmorgen 18 graden kan worden, voorjaar dus. De sneeuwklokjes, krokussen en narcissen brullen hier de grond uit, volop fotomogelijkheden biedend voor wie dat maar wil. Zonder een dikke jas nodig te hebben.
Dit jaar dus geen winterdip voor mij, het mag van mij elk jaar wel zo gaan. En hoe is het u vergaan de afgelopen weken, thuis bij de kachel gebleven of ook zo genoten van de prachtige omstandigheden. Ik hoop voor u het laatste. En voor wie lekker thuis bij de kachel is gebleven, er komen weer prachtige weken aan met ontelbare foto mogelijkheden. Veel plezier allemaal.
Fotogroet, Jan
4 reacties
Mooie beelden, Jan!
Die bomen en struiken in ijzige mistige omstandigheden. Heel fraai!
En herkenbaar, alles voor een foto.