Corridor Verde
Het is van belang om beide belangrijkste leefgebieden met elkaar te verbinden door een ‘Corridor Verde’, een groene verkeersvrije doorgang. Een deel daarvan is nu gerealiseerd, maar lynxen nemen, net zoals bij ons de otters, soms juist de verkeerde oversteekplaats. Beste plek om de Iberische lynx te zien zijn de Sierra de Andújar, het gebergte wat Andalucia scheidt van de hoogvlaktes van Castilla-Lamancha. In januari gingen we er met een klein groepje ons geluk beproeven, een koude onderneming in een prachtig gebied. Maar de Iberische lynxen lieten, erg lang, op zich wachten.
Derde dag
’t Was de derde dag dat we vanuit onze B&B villa Matilde de bergen in trokken, een koude januariochtend in de Sierra Morena boven Cordoba. “Lynxen houden niet van warmte” had eigenaresse Merche ons verteld en we waren hoopvol gestemd. De eerste andere lynxwatchers stonden al klaar in het dampige ochtendlicht. “Al wat gezien? ”was onze standaardvraag, voordat we verderop onze eigen positie innamen. Meestal hadden ze de dag tevoren op dezelfde plek een geweldige waarneming gedaan: “Daar op die steen op 20 meter afstand met prachtig licht” werd er nog even bij gemeld. Op onze wat ongelovige blikken, we hadden in 3 dagen alleen een staartpuntje in de koplampen gezien, werd de camera erbij gepakt. “Kijk maar even op m’n scherm, het was die steen daar!”. Inderdaad zat er een Iberische lynx lekker in het zonnetje op de bewuste steen. Digitale fotografie is niet altijd een verbetering!
Waarna we ons weer paarsgewijs verspreidden over de Sendero de los Escoriales. Topbiotoop voor de Iberische lynx die hier verschillende elkaar overlappende territoria bezet waardoor de waarnemingskansen goed zijn. Zeker in januari wanneer de katers krols zijn en ze krijsend door de bergen trekken op zoek naar wijfjes. Naarmate de ochtend vorderde ontstond er thermiek: we zagen Spaanse keizerarenden baltsen en de eerste monniksgieren kwamen langs terwijl een rode patrijs vanuit de berm riep. Maar de lynxen lieten zich niet zien. Alleen een edelhert kwam grazend langs gelopen, zou een mooie prooi zijn!
Vijfde dag
In de loop van de tijd ga je je mede lynxwatchers kennen, met velen hadden we zo langzamerhand al een praatje gemaakt. Zo waren er altijd opgewekte Engelsen en Spanjaarden die hier elk jaar een maand doorbrachten. Aardige mensen die ons meteen een DVD met hun beste lynx- foto’s en video’s gaven, een aardige geste. Maar het maakte ons verblijf niet makkelijker. Eén Spaans duo lynxwatchers sprong eruit, ze overnachtten ook in villa Matilde. Altijd een uur voor ons eruit en minstens een uur later terug. We twijfelde wat om ze aan te spreken, het leek of ze een geheim hadden en misschien deden ze dagelijks wel erg goede waarnemingen. Ze toch maar eens benaderd, maar het bleken lotgenoten, ook zij hadden in vijf dagen nog geen lynx gezien.
Terwijl we die dag ’s avonds rond tienen aan tafel zaten vroegen we ons af waar ze bleven. We hadden ze overdag wel uren op de berg zien staan en hadden bewondering voor hun vasthoudendheid. Zouden ze nog zijn gaan luisteren naar krolse katers of ergens iets heel bijzonders hebben gezien? Tegen elven kwam eindelijk één van de Spanjaarden binnen, hij zag er vermoeid uit. Voorzichtig informeerden we hoe het gegaan was.“Slecht”meldde hij. Zijn maat was door de kou bevangen geraakt en naar het ziekenhuis in Cordoba gebracht. “Hij moet een nacht ter observatie blijven”, voegde hij er aan toe om de ernst van de situatie te schetsen. We besloten dat het na vijf lynxloze dagen in de Sierra mooi geweest was, de volgende dag trokken we verder naar de Coto Doñana. ‘Suerte es muy importante’ zeggen ze in Spanje: ‘Geluk is erg belangrijk’. Dat geldt zeker voor de natuurfotograaf!
