Kluitjesallergie
We verzamelden bij het stel dat de dag organiseerde en vertrokken na de koffie in colonne naar de plek van de weidebeekjuffers: de vistrap bij Hancate. De hele groep streek onmiddellijk neer bij de vistrap, pal naast de parkeerplek, en begon zich direct uit te leven op de vele rondfladderende weidebeekjuffers. Het was inmiddels al een eindje in de ochtend, het licht was fel en de juffers waren actief. Niet echt ideale omstandigheden dus.
Toch ook een beetje allergisch voor groepen op een kluitje, liep ik verder het gebied in. Eerst maar eens rustig op verkenning om te zien wat er nog meer te beleven was in natuurgebied Velderberg. Maar echt ver kwam ik ook niet, want na een stukje lopen stond ik op een brug over de rivier de Kegge waar mijn hart een sprongetje maakte. In het water beneden me zag ik namelijk een prachtig schouwspel van dansende waterplanten die door de sterke stroming in stroken meegetrokken werden. Het zicht op de meanderende rivier de Kegge was prachtig, maar zeker die waterplanten recht onder me vond ik ontzettend mooi. Hup, die eeuwige macrolens van mijn body af en met de 24-70mm lens wat foto’s maken. Ja, best aardig maar niet erg spannend.
Macrolens er maar weer op want ik zag ook veel weidebeekjuffers vliegen aan de rand van het water, waar ik me ook even lekker heb uitgeleefd. Maar dat beeld van die waterplanten liet me niet los, en dus ging ik na een poosje toch nog maar eens op die brug staan kijken. Onder me scheerden toen ook allemaal weidebeekjuffers over het water. Dat was helemaal bijzonder met die waterplanten erbij, en de schaduwen van de juffers vond ik ook prachtig. Ik schoot een aantal foto’s met de macrolens (90 mm) er nog op, maar was toch niet helemaal tevreden. Er zat geen polarisatiefilter op en ik vond de reflecties niet zo mooi. Bovendien wilde ik toch ook wat meer ruimte bij de juffers; het ging me immers ook om die mooie waterplanten in de stromende rivier.
Een brug te ver?
Met de 24-70 lens er weer op (wél met polarisatiefilter) heb ik daarna nog een heleboel foto’s gemaakt. Het was inmiddels bloedheet en ik zweette als een otter. Maar hé, je moet wat over hebben voor een mooie foto! Op een gegeven moment kreeg ik gewoon koppijn van de zon en ben ik schaduwplekken gaan opzoeken. Genoeg van die brug! Ik had geen idee of ik nu echt goede foto’s had gemaakt, want met zulk fel licht op een lcd-schermpje kijken, is niet te doen.
Thuis was ik niet ontevreden met het resultaat, al kon het merendeel van de foto’s (zoals meestal) direct de prullenbak in. De foto waarmee ik bij de Groene Camera een tweede prijs won, is eigenlijk niet eens een echte wow-foto, zoals veel van de andere winnaars wat mij betreft wel zijn.
Een vriendin zei zelfs dat ze de foto van mij die een eervolle vermelding kreeg (een zwam onder het ijs) eigenlijk veel mooier vond, maar blijkbaar dacht de jury daar anders over, en waarschijnlijk is ‘mooi’ ook niet altijd het belangrijkste criterium.
Runner-up in de categorie Geleedpotigen van de Groene Camera 2018, dé fotoprijs voor natuurfotografen uit Nederland en België.
Het juryrapport omschreef de foto als volgt: Door de diagonale lijnen van de waterplanten, voel je als het ware de stroom van het water. En voel je bijna dat de waterjuffers naar beneden worden getrokken. Het geeft een bepaalde spanning aan het beeld. Het wateroppervlak ziet er vlak uit, maar door de duidelijke schaduwen van de waterjuffers komt er toch heel veel diepte in het beeld.
