Gouden en spijkerbroek gifkikkers
2005. Langs de oever van de Sarapique rivier, op het terrein van de Selva Verde Lodge, vind ik een gouden gifkikker, Dendrobates auratus. Het was wel even zoeken naar een fotografeerbare kikker, eentje die vrij genoeg zit om er bij te kunnen zitten of liggen. Even later fotografeer ik het zwart groene – hoezo gouden? – pijlgifkikkertje op een fraai bruin gekleurd blad. Gelukt! Blij! Want het valt niet mee om deze kleurige juweeltjes goed op de foto te krijgen. In dit geval heb ik ook even wat moeten doen voor deze foto, want het kikkertje zat niet op het mooie bruine blaadje toen ik het aantrof. Blaadje er voor neergelegd, kikker niet opgepakt, maar voorzichtig een beetje geholpen het op het blaadje te laten lopen.
Ik weet ook nog goed dat ik in datzelfde jaar de kleine aardbeikikker voor het eerst zag. Prachtig rood met een blauw broekje, in het Engels ook wel blue jeans frog genoemd. Ze kunnen 3 centimeter halen, maar de exemplaren die ik zag waren slechts 2 tot 2,5 centimeter groot. Oeps! Niet op fraaie begroeiing, maar op de natte bodem van het regenwoud van de Selva Verde Lodge. Hoe krijg je zo’n beestje daar mooi op de foto? Die eerste keer – in ruim drie weken – lukte dat ook niet. Later dat jaar bij een trip van vier weken wel, met een kikkertje op een bemoste plankwortel, op weg naar boven. Weliswaar een paar keer voorzichtig gestoord op haar weg naar boven, naar de bromelia’s. Maar binnen enkele minuten meerdere goede foto’s en verder met rust gelaten.
Niet wild
Fotografie van wilde dieren is niet gemakkelijk. Veel zoeken, vaak proberen. Door er veel tijd in te stoppen vergroot je je kans op een geslaagde foto en leuke beleving. Een heel andere beleving dan fotograferen in een dierentuin, kikkertuin of serpentarium. In het Nationale Parken boek staat ook een foto van een roodoogmakikikker in de regen. Overduidelijk niet wild. Ik vind het niet erg. Die foto nodigt uit om naar Costa Rica te gaan. Ook ik heb in Costa Rica eens een roodoogkikker zelf mogen hanteren, neer mogen zetten waar ik wilde. Heel voorzichtig gehanteerd. Gave foto’s. Foto’s die door de tour-operator waar ik mee samenwerkte werden gebruikt om eco-toerisme naar Costa Rica te stimuleren. Meer eco-toerisme creëert meer geld en dus meer draagvlak voor natuur en bescherming daarvan.
Wel wild
Roodoogmakikikkers heb ik ook in het wild gevonden en gefotografeerd. Vooral rondom de lodges. Heel veel dieren zijn daar goed te fotograferen. Bij de Arenal Obervatory Lodge gingen we in februari helemaal los op neusbeertjes, bruine hokko’s, kuifsjakohoenders en toekans. Wild, maar gewend aan mensen. Leuke exercitie voor de deelnemende fotografen! Om zes uur in de ochtend zijn de eersten al bezig.
Liggende leguanen
Bij een tussenstop onderweg kijken we bovenop in de bomen liggende leguanen. Wild, maar heel relaxed. Het lijkt zo gemakkelijk, maar in het harde zonlicht is het nog best een uitdaging er iets leuks van te maken. Maar geduld wordt beloond.
Toekan tussenstop
Bij een andere tussenstop, wederom bij een restaurant vliegen ara’s en een toekan vrij rond. Vogels die in gevangenschap zijn grootgebracht, vrij gelaten en vrij vliegend zijn gebleven. Leuk! Goede en leuke gelegenheid om even te spelen met vogels dichtbij. Twee rode ara’s laten zich goed fotograferen, maar het leukste is toch wel een brutale Swainsons toekan. Zittend op een tak is er een leuke foto van te maken, maar die hebben we in het wild al beter gemaakt. Wanneer ik de vogel op een kruiwagen zie zitten, tegen een achtergrond van het zwarte gat van een open deur, krijg ik een idee. De vogel vliegt echter weg van de kruiwagen en de kans is verkeken. Hippend op stenen van de parkeerplaats zie ik toch weer een mogelijkheid. Snel op de grond, toekankop tegen de achtergrond van de schaduw onder een auto en bingo! Portret tegen zwarte achtergrond. Niet wild, wel druk heen en weer vliegend, leuke oplossing en toch ook een best leuke beleving. Een plaat die ik ook zeker in mijn boek zou zetten 🙂
16 reacties
Mooi verslag. Herkenbaar met dat verschil dat ik stond te fotograferen met me IPhone. ? op de vijfde dag al me fotoapparatuur gestolen. Geniet nu van jouw prachtige foto’s.
Ach Rina, wat ontzettend naar van je fotoapparatuur en je reis! Hopelijk heb je nog wel kunnen genieten van al het moois.
Leuk artikel Martin. Genoten van onze reis, waarbij ik het fotograferen van bijv. kolibries in het de nabijheid van bloemrijke struiken veel leuker vond dan bij feeders.
Dank je Henk. Volgend mij heeft iedereen genoten van de kolibries 🙂
Hoi Martin! Goed stuk. Ikzelf heb deze rijke fotoreis meegemaakt met Martin. Deze reis was veel meer gericht op bezoek van natuurparken dan een andere reis in 2017 met veel specifieke fotomomenten. Voor mij maakt het vooral verschil of de (wilde) dieren gelokt worden met voederplanken, feeders en aas of dat ze (wild) in een tuin of reservaat rondlopen/vliegen. Ikzelf heb veel meer voldoening met een geslaagde ‘wilde’ foto. Foto’s van tamme dieren, of kunstmatige situaties zijn helemaal prima. Maar doe niet alsof het ‘wilde’ foto’s zijn. Het is natuurlijk niet voor niets dat zulke ‘kunstmatige’ foto’s zijn uitgesloten van wedstrijden natuurfotografie/wildfotografie. Enneh, dat zijn een paar toppertjes Scarlett! 🙂
Dank Jaroen! Ook beroemde fotografen maken foto’s onder gecontroleerde omstandigheden. Mooie foto’s waarbij dat ook niet altijd gezegd of geschreven hoeft te worden. Als het goed wordt gedaan zie je het ook niet. Maar zeker nu met de huidige mogelijkheden slaat het wel eens door. Met te mooie bemoste takken, spuitbussen water, aquaria en meer.