De bekende fotograaf
Met de kijker bekijk ik hun route en ik zie dat ze in de schaduwrand parallel aan het pad lopen, recht naar ons toe. “Ik ga toch even zitten” zeg ik tegen mijn vriendin. We lopen samen een stukje in de richting van de reeën en zodra ik een geschikte plek zie op hun route dirigeer ik mijn vriendin door te lopen; ik blijf ongezien achter. Ze is deze truc inmiddels gewend. Als na drie kwartier de reeënfamilie bijna bij me is zie ik een fotograaf aankomen die het setje of mij gezien heeft. Lastig. Als hij langs me loopt jaagt hij ze terug, van me af, of verder de hei op. Dus besluit ik mijn schuilplaats op te geven om hem aan te spreken, zodat we de situatie samen kunnen benaderen.
Als ijsbreker zeg ik, “hé, bekend gezicht!” Het is een bekende fotograaf. “Oh” zegt hij en loopt door, recht op de reeënfamilie af en begint ze te besluipen van achter een boom. Dilemma. Weggaan? Toch maar hetzelfde doen? Vanaf het fietspad maak ik wat matige plaatjes. De positie is te hoog.
Natuurfotograaf met wit shirt
In mijn rechterooghoek zie ik een paar honderd meter verderop twee fotografen open en bloot de heide oplopen! Ze zijn al zeker 50 meter van het pad! Daar stallen ze pontificaal hun statieven uit en staan rechtop! Gecamoufleerde statieven en lenzen worden gecombineerd met nota bene een wit shirt! Omdat ik mijn ogen niet kan geloven maak ik een foto waarop een van de twee het ziet en zijn gezicht bedekt. Alles voor het plaatje, maar dit slaat écht alles! Buiten het feit dat ze kansloos zijn om een goede foto te maken zo midden op de hei, verstoren ze de familie behoorlijk. En je mag uiteraard niet van het pad de heide op!
Ik schiet nog wat plaatjes van de reeën van achter een boom als ik de volgende fotograaf over het fietspad aan hoor komen lopen; het grint kraakt onder zijn bergschoenen. Ik gebaar hem naast het pad te lopen, maar hij loopt door. Alle drie de reeën heffen hun kop. Oeps! Het gezelschap draait rustig bij en begint weg te lopen. Zijn camera ratelt. Maar het is Game over! Ook voor de “bekende” fotograaf. Drie reetjes zijn het laatste beeld dat ik zie als ze ver op de heide verdwijnen.
Op Facebook zie ik de volgende dag zijn foto: “ree met twee jongen!”, chapeau!
Hebben, hebben, HEBBEN!
Zouden deze mannen zich realiseren dat er een moeder met 2 baby’s loopt? Genieten ze? Of is het “hebben, hebben, hebben”? Is het onkunde of hebberigheid? Achter reeën moet je niet aan gaan lopen. Reeën hebben slecht zicht en laten zich prima fotograferen als jij stilzit, dan zien ze je niet. Als je nog een beetje rekening houdt met de windrichting, dan ruiken en horen ze je ook niet. Dus verdiep je ten minste in je onderwerp. Leer waar ze zich ophouden en ga lekker zitten en laat ze naar jou toekomen. Ik zie een groeiende groep fotografen die alleen maar voor het resultaat gaat ten koste van alles. Ik mis daar veldkennis, maar vooral (com)passie en liefde voor de natuur. Ik noem ze ook wel de copy-fotograaf. Ze zien wat online, zoeken uit waar het is en dan is het: “ik ook!”. Hoe een beeld tot stand komt lijkt ze niet te boeien, ze willen resultaat. Eigen onderzoek, verkenning en liefde voor de natuur komt er nauwelijks aan te pas.
En jij, in welke fotograaf herken jij je? Durf je eerlijk te zijn?
11 reacties
Bekend probleem op zulke locaties die alom bekend zijn en waar de bloeiende heide druk bezocht wordt door veel fotografen die een ree willen fotograferen. Drie kwartier investeren is eigenlijk bij voorbaat al kansloos als er veel conculega,s zijn op die locatie. Ik snap je frustratie en feit is dat er veel onkundigheid en hebberigheid is waardoor je kansen verprutst worden. Maar dat het je daar overkomt aan het eind van de dag, kan je gewoon verwachten.
Ik ben het eens met de eerste drie reacties. En heel zuur, zelfingenomen, en zelfs asociaal blogje van iemand die “genieten staat voorop” als motto heeft. Ga voortaan wat anders doen alsjeblieft.
Wat een gedoe zeg, dat hele wildlifefotografiegebeuren in Nederland. Nog even en de eersten zitten met een burnout thuis.